Οι Συνέπειες της Βιομηχανικής Κοινωνίας

του Δημήτρη Σούρδη

Οι σύγχρονες ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες διαμορφώθηκαν και καθορίσθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον βιομηχανικό τρόπο παραγωγής, όχι μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά και σε ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης. Έτσι ακόμα και σήμερα που οι χώρες αυτές στηρίζονται ελάχιστα πλέον στην βιομηχανική παραγωγή, μπορούμε να τις χαρακτηρίζουμε ως «βιομηχανικές κοινωνίες».  Μεγάλο επίτευγμα αυτών θεωρήθηκε η παραγωγή πληθώρας αγαθών με  «φθηνό» κόστος.
Τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη, αυτός ο τρόπος έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις οικολογικές και κοινωνικές ανάγκες, αφού στηρίζεται στην (μεταφυσική) παραδοχή, ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον πλανήτη κατά βούληση και αποκλειστικά για τους σκοπούς του.  Χαρακτηριστικό αυτής της θεολογικής άποψης π.χ. είναι  και η ταξινόμηση ζώων και φυτών σε επιβλαβή και ωφέλιμα (εξυπακούεται για τον άνθρωπο και τους σκοπούς του) ή και της ανόργανης ύλης, ανάλογα με την χρησιμότητά της  σε αυτόν τον τρόπο παραγωγής.
Το πλέον σημαντικό επακόλουθο αυτής της αντίληψης, είναι η αδυναμία ενταξής της σε οικολογικούς κύκλους με αποτέλεσμα να παράγει «απόβλητα»,  «απορρίματα», «μόλυνση». Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο από υλικά που βρίσκονται σε λάθος χώρο (dirt is matter in the wrong place*) αλλά και αυτός ο «λάθος» χώρος είναι επίσης ένα δημιούργημα της  βιομηχανικής κοινωνίας. Το παράδοξο είναι, ότι με αυτήν την μέθοδο, τα απορρίματα και απόβλητα αυξάνονται  γεωμετρικά όσο αποδοτικότερα νομίζουμε ότι αξιοποιούμε τον φυσικό πλούτο και καταλήγουν να είναι το κύριο προϊόν της παραγωγής.  Επίσης ευθύνεται για την δημιουργία ενός άλλου είδους «απορριμάτων», ανθρώπινων αυτή την φορά, που στην καλλίτερη περίπτωση καταλήγουν στο περιθώριο ή που αντιμετωπίζονται επίσης βιομηχανικά με την μορφή της καταστολής, των γηροκομείων ή  με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.
Ας επανέλθουμε όμως στο μεγάλο επίτευγμα, δηλαδή την παροχή «φθηνών αγαθών».  Τα αγαθά αυτά προσφέρονται πράγματι σε μία φθηνή αγοραία τιμή. Μια τιμή όμως που δεν περιλαμβάνει το σύνολο του κόστους αφού αφ’ ενός δεν λαμβάνονται υπ’ όψη είδη που διατίθενται δωρεάν (αέρας, νερό από γεωτρήσεις, υποδομές) και αφετέρου προκαλεί βλάβες  που είναι αδύνατον να αποτιμηθούν σε χρήμα. (Ποιο είναι το π.χ. το κόστος του κατεστραμένου Ασωπού  ή της διαταραχής των οικολογικών ισορροπιών;)  Αν π.χ μία κυβέρνηση υπολόγιζε το πραγματικό κόστος της ιδιωτικής αυτοκίνησης, συνυπολογίζοντας το κόστος των αποβλήτων, απορριμάτων και βλαβών (συμεριλαμβανομένων αυτών που καταλήγουν στα νοσοκομεία ή στα νεκροταφεία), των υποδομών, των οχλήσεων κ.λπ. και αποφάσιζε να το μετακυλίσει στους καταναλωτές, θα υπέγραφε το πολιτικό της τέλος.
Αδυνατώντας να ενταχθεί σε οικολογικούς κύκλους,  αυτός ο τρόπος παραγωγής εμπεριέχει αναγκαστικά και την κατάρρευσή του**. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν αυτό το σύστημα επιδέχεται επιδιορθώσεις, αλλά με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις από την κατάρρευσή του, να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση των αναπόφευκτων δεινών που θα την συνοδεύουν και να προσπαθήσουμε ήδη από τώρα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας σε ανθρώπινο μέτρο με σεβασμό στο σύνολο αυτού που αποτελεί τον πλανήτη.
(*) Αποδίδεται στον  Lord  Palmerston
(**) Οικοδομημένος καθ’ υπέρβασιν του μέτρου, αποτελεί ύβριν και επιφέρει την νέμεσιν.

Περικοπές, διαφοροποίηση και... αυτοχρηματοδότηση!

 

Συντάκτης: Χρήστος Κάτσικας

 

Εισαγωγικά χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τρία βασικά ζητήματα που πλαισιώνουν την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική:

1. Η εκπαιδευτική πολιτική δεν έχει αυτονομία. Είναι δεμένη με την οικονομική πολιτική και όλα μαζί καθορίζονται από τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό αν θέλαμε να το μεταφράσουμε σχηματικά θα λέγαμε ότι στην ουσία δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά προβλήματα. Υπάρχουν οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αντανακλώνται στην εκπαίδευση.
2. Η εκπαιδευτική πολιτική του Υπουργείου Παιδείας είναι συνέχεια και προέκταση των πολιτικών των προηγούμενων ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας, είναι δεμένη με ένα νήμα με τις πολιτικές που άσκησαν στο χώρο της εκπαίδευσης η Διαμαντοπούλου, ο Αρβανιτόπουλος και ο Λοβέρδος για να μείνουμε μόνο στα μνημονιακά χρόνια. Η πολιτική αυτή, πηγάζει από τα μνημόνια και εκπορεύεται από τα επιτελεία της ΕΕ και τον ΟΟΣΑ.
3. Σημαντικός μοχλός προώθησης αυτής της πολιτικής είναι το λεγόμενο ΕΣΠΑ (πρώην ΕΠΕΑΕΚ) δηλαδή οι «πληρωμένες οδηγίες» της Ε.Ε. μέσω των οποίων, αφενός αποσπάται ευκολότερα η συναίνεση του κόσμου, αφετέρου ανοίγει ευκολότερα το έδαφος υλοποίησης των κεντρικών κατευθύνσεων για την εκπαίδευση.

Η πολιτική του Υπουργείου Παιδείας έχει δυο ταχύτητες. Και οι δύο «μοντάρουν», «μαντάρουν» και εξειδικεύουν το 3ο Μνημόνιο και τις οδηγίες – εντολές του ΟΟΣΑ.
Η πρώτη ταχύτητα αφορά στις άμεσες νομοθετικές παρεμβάσεις (για παράδειγμα η υπουργική απόφαση για την αναμόρφωση του εβδομαδιαίου ωρολογίου προγράμματος των δημοτικών σχολείων, ο νόμος 4386/2016  ο οποίος περιλαμβάνει την οργανικότητα των νηπιαγωγείων, η Υπουργική Απόφαση για το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων, τις αναθέσεις μαθημάτων κλπ ).
Η δεύτερη ταχύτητα αφορά στις μεσοπρόθεσμες παρεμβάσεις που σε αυτή τη φάση παρουσιάζονται σαν αποτέλεσμα του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για την Παιδεία.
Αν τινάξουμε τη μελωμένη φλυαρία και τα καλολογικά στοιχεία που στοχεύουν στην εξαγορά της συναίνεσης της κοινής γνώμης τότε θα φτάσουμε στον πυρήνα της πολιτικής που περιέγραψε ο Πρόεδρος του λεγόμενου εθνικού διαλόγου Α. Λιάκος: Ας θυμηθούμε ότι ονόμασε «ανηλικότητα», την υποχρέωση του κράτους να χρηματοδοτεί την εκπαίδευση, άρα «ωριμότητα» είναι το άνοιγμα των σχολείων στις απαιτήσεις της «αγοράς» μέσω της λεγόμενης  «αυτονομίας του σχολείου».
Να το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής: Στις σημερινές συνθήκες  η οργανωτική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από σχήματα διοικητικής αποκέντρωσης και οικονομικής και παιδαγωγικής αυτονομίας αποσκοπεί στην απαλλαγή του αστικού κράτους από τα βαρίδια της χρηματοδότησης κοινωνικών δαπανών. Είναι στην κυριολεξία υποταγή σ' αυτά προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική του επιβίωση.
Είναι αφέλεια και αυταπάτη να θεωρήσει κανείς αλλαγές στο πλαίσιο διοίκησης της εκπαίδευσης όπως η αποκέντρωση και η αυτονομία της σχολικής μονάδας ως αποδέσμευση από τον συγκεντρωτικό κρατικό έλεγχο.
Στόχοι και κατευθύνσεις
Η σημερινή πολιτική του Υπουργείου Παιδείας έχει δυο κεντρικούς στόχους: Ο πρώτος αφορά στις περικοπές και «κουμπώνει» με τη συνολική κυβερνητική πολιτική των περικοπών στην οικονομία και την κοινωνία. Μιλάμε για την εκπαίδευση στον «κόφτη». Ο στόχος αυτός, την τρέχουσα περίοδο, περιλαμβάνει τη μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης για την εκπαίδευση και εξειδικεύεται πρωτίστως αλλά όχι μόνο στη μείωση του μισθολογικού κόστους που σε απλά ελληνικά σημαίνει: λιγότερες προσλήψεις εκπαιδευτικών, αύξηση του εργασιακού φόρτου των υπαρχόντων, κινητικότητα και ευελιξία, αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, μετακύλιση κόστους σπουδών στις οικογένειες των μαθητών, επιδείνωση των όρων της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των συνθηκών μάθησης.
Να δώσουμε ένα παράδειγμα μεγέθους: Οι αλλαγές που νομοθετήθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας «εξοικονόμησαν», σε πρώτη φάση, σε βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και των μορφωτικών αναγκών περίπου 6-7.000 εκπαιδευτικούς από το νηπιαγωγείο ως το Λύκειο. Μιλάμε για τον τρίτο «κόφτη» αφού προηγήθηκαν η Άννα Διαμαντοπούλου με την εξαφάνιση περίπου 1000 σχολικών μονάδων μέσω συγχωνεύσεων και κλεισιμάτων και ο Κ. Αρβανιτόπουλος μέσω της διαθεσιμότητας 2.000 εκπαιδευτικών και της αύξησης του ωραρίου κατά δυο ώρες στους καθηγητές.
Το καμπανάκι δεν χτύπησε μόνο για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που βρέθηκαν χωρίς δουλειά, αλλά και για τους μόνιμους που δεν θα καλύπτουν ωράριο σε ένα σχολείο ή θα καταργηθεί η ειδικότητά τους. Αν η κινητικότητα, ακόμη και σε άλλο υπουργείο ή άλλο νομό, ακούγεται «υποφερτή» την εποχή των 1.500.000 ανέργων, κανείς –εκτός από τη συλλογική αντίσταση– δεν εγγυάται ούτε τη μονιμότητα της θέσης.
Ο δεύτερος στόχος είναι η αλλαγή του DNA της ελληνικής εκπαίδευσης, εκείνων δηλαδή των δομικών χαρακτηριστικών που συγκροτούσαν και συγκροτούν μέχρι σήμερα την εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά. Ο δεύτερος αυτός στόχος συνοψίζεται σε μερικές λέξεις: αυτονομία, σπάσιμο του ενιαίου προγράμματος, ευελιξία, κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων, αποκέντρωση, αυτοχρηματοδότηση.
Από την αυτονομία στην... αυτοχρηματοδότηση των σχολείων
Ενδιαφέροντα είναι όσα προτείνονται στην  «Έκθεση» για την αυτονομία των σχολείων. Γράφει, λοιπόν: «Η αυτονομία αυτή διαρθρώνεται στους εξής τομείς: α.Παιδαγωγική/ διδακτική αυτονομία, β. Διοικητική αυτονομία, και γ. Οικονομική αυτονομία.» Και παρακάτω εξηγεί: «Η παιδαγωγική αυτονομία αφορά τη μεγαλύτερη συμμετοχή τωνεκπαιδευτικών στα προγράμματα σπουδών, στις διδακτικές μεθόδους, στην επιλογή του εκπαιδευτικού υλικού, την επιλογή του τρόπου αξιολόγησης των μαθητών, κ.λπ. Η διοικητικήαυτονομία, σχετίζεται με την έννοια της αποκέντρωσης, όπου οι διαφορετικές εκπαιδευτικές περιφέρειες έχουν την υποχρέωση να προσαρμόσουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότεροβαθμό ανάλογα με το επίπεδο αυτονομίας που τους προσφέρεται, τις βασικές εκπαιδευτικές πολιτικές οι οποίες εκπορεύονται από το Υπουργείο Παιδείας. Η οικονομική αυτονομία,αναφέρεται στη δυνατότητα που δίνεται στη σχολική μονάδα να διαχειριστεί τους πόρους της ή να αναζητήσει πρόσθετους».
Να λοιπόν που καταλήγει η αυτονομία: Όταν η «Εκθεση» κάνει αναφορά στην παιδαγωγική αυτονομία καθόλου δεν εννοεί την προσπάθεια του εκπαιδευτικού να σκύψει στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε μαθητή. Αντίθετα αν «ξύσουμε» τα «καλολογικά» στοιχεία που στοχεύουν σε ωραιοποιήσεις και σε εξαγορά της συναίνεσης της κοινής γνώμης, περνάμε στο διαφοροποιημένο σχολείο της περιφέρειας και καταλήγουμε στο πολυδιασπασμένο, φθηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς που αναγνωρίζει τη δημόσια υποχρηματοδότηση ενώ την ίδια στιγμή που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες οι οποίες οφείλουν να δίνουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν και να εξασφαλίσουν πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές. Δηλαδή, όπως λέει και ένα σύνθημα στους τοίχους από «γονείς – πελάτες και άλλους συγγενείς»!

Πηγή : www.efsyn.gr

Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό,ανθρώπινο δικαίωμα και όχι εμπορευμα

 

3η Πανελλαδική Συνάντηση κινημάτων και συλλογικοτήτων νερού

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ  –  Αθήνα 16/11/2016

3η Πανελλαδική Συνάντηση κινημάτων και συλλογικοτήτων

Αθήνα 26/11/2016  

Ακόμα και το Νερό;

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΣΠΙΔΑ για την προστασία του δημόσιου νερού σε όλη την Ελλάδα

Η κυβέρνηση, οι «θεσμοί» και τα ιδιωτικά συμφέροντα προωθούν άμεσα, όσα προβλέπονται στο 3ο μνημόνιο και στον πρόσφατο ν. 4389/2016. Με τη δημιουργία του Υπερταμείου παραχωρείται για 99 χρόνια στο χρέος, στους δανειστές και στα ιδιωτικά συμφέροντα το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, άρα και των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ).

Η Υπουργική απόφαση για την «Ανάκτηση  Πλήρους Κόστους για της Υπηρεσίες Ύδατος», αποτελεί θεσμική κατοχύρωση της εμπορευματοποίησης του κύκλου του νερού σε όλη τη χώρα.

Με την συμφωνία ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση (ΤΤΙP) καθώς και αυτή ανάμεσα σε Καναδά και Ευρωπαϊκή Ένωση (CETA) οι πολυεθνικές του νερού θα αποφασίζουν ερήμην πολιτών και κυβερνήσεων.

Η Πανελλαδική Συμμαχία για το Νερό είναι ένα δίκτυο κινημάτων και συλλογικοτήτων, με καταστατική αρχή ότι «το νερό είναι κοινό αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο οποιασδήποτε μορφής κερδοσκοπίας. Το νερό είναι ζωτικής σημασίας για όλα τα έμβια όντα και τα οικοσυστήματα. Δεν είναι αποθήκη ενέργειας για «πράσινη» και ιδίως χρηματιστηριακή εκμετάλλευση».

Μετά την 1^η Πανελλαδική Συνάντηση στη Θεσσαλονίκη (Σεπτέμβριος 2014) και τη 2^η στο Βόλο, (Νοέμβριος 2014), στην 3^η Πανελλαδική Συνάντηση στη Αθήνα στις 26/11, συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, θα παρουσιάσουν τη δράση και τις θέσεις τους από τους αγώνες στην περιοχή τους και φιλοδοξούμε η δικτύωση, η αλληλοϋποστήριξης των κινημάτων και των συλλογικοτήτων  να οδηγήσει στη δημιουργία ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ για την προστασία του δημόσιου νερού, ως κοινού αγαθού, σε όλη την Ελλάδα.
Η προστασία των υδάτων από τη μόλυνση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων, η προστασία των υδροβιοτόπων και των υδροφορέων, οι συνέπειες από τη δημιουργία μεγάλων φραγμάτων, η φθηνή και κατάλληλη πρόσβαση σε επαρκείς ποσότητες αγροτικού νερού, οι συνθήκες υγιεινής λόγω ανεπαρκών ή ακατάλληλων υποδομών αποχέτευσης είναι στην οπτική, στην αγωνία, στη σκέψη και στη δράση της Πανελλαδικής συμμαχίας για το νερό.
Όπου το Νερό κινδυνεύει η Πανελλαδική συμμαχία για το Νερό θα είναι εκεί.
Θεωρούμε την καθολική, ατομική και συλλογική, απρόσκοπτη πρόσβαση σε φθηνές, ποιοτικές και επαρκείς, υπηρεσίες ύδρευσης – αποχέτευσης Ανθρώπινο Δικαίωμα. Το νερό είναι Κοινωνικό Αγαθό και όχι εμπόρευμα. Η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ και οι ΔΕΥΑ να ανασυγκροτηθούν ως δημόσιοι οργανισμοί, στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι ως μέσο κερδοσκοπίας ιδιωτικών συμφερόντων.
Να θεσμοθετηθούν από την ελληνική πολιτεία οι αποφάσεις του ΟΗΕ, του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Συμβουλίου της Ευρώπης που αναγνωρίζουν το πόσιμο νερό και τις υπηρεσίες ύδρευσης-αποχέτευσης ως ανθρώπινο δικαίωμα άρρηκτα δεμένο με το δικαίωμα στη ζωή, στην υγιεινή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Να κατοχυρωθεί συνταγματικά, στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, η δημόσια ιδιοκτησία των οργανισμών ύδρευσης-αποχέτευσης, ο κοινωνικός έλεγχος και η δημόσια διαχείριση του κύκλου του νερού.
Η 3^η Πανελλαδική Συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στις 26/11/2016 στην Αίθουσα εκδηλώσεων της ΠΟΕ ΟΤΑ Πλατεία Καραϊσκάκη, Καρόλου 24, 3ος όροφος (σταθμός Μετρό  – Μεταξουργείο). Έναρξη εργασιών: 10 π.μ.
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
ΣΕΚΕΣ για δημόσια ΕΥΔΑΠ στην υπηρεσία της κοινωνίας
Ιστοχώρος:            sekes-eydap.gr
Email:                     info@sekes-eydap.gr
Τηλ:                        6977391887

Πηγή : www.unblock.gr

Θεέ μου, η Μέρκελ;

 

Tου Στέλιου Κούλογλου

  Ο καημένος ο Ομπάμα θυμίζει έναν πλούσιο που ψάχνει κάποιον κληρονόμο για να αφήσει την επιχείρηση. Κοιτάει από δω, πασχίζει από κει, τίποτα: στο τέλος, τι να κάνει, βρίσκει τη λιγότερο κακή απόγονο. Κάπως η Μέρκελ, υποψήφια ξανά για τη καγκελαρία, βρέθηκε να υπερασπίσει, ως ηγέτιδα πλέον του δυτικού κόσμου, «τις δημοκρατικές αξίες» της ανθρωπότητας.

 Είναι αλήθεια ότι η κληρονόμος άργησε λίγο να αναγγείλει την υποψηφιότητα της. Ως συνήθως δίσταζε μέχρι την τελευταία στιγμή, μια αδυναμία που την  πλήρωσε η Ελλάδα ιδίως το 2010, όταν η Γερμανία καγκελάριος καλείτο να αποφασίσει αν και πως θα την «σώσει». (το 2015, στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Τσίπρα, μάλλον ροκάνιζε συνειδητά το χρόνο, παριστάνοντας ότι το σκέπτεται). Δεν δίστασε να ανακοινώσει ότι θα είναι υποψήφια για το φθινόπωρο του 2017, όταν, όπως συνηθίζει, συμβουλεύτηκε τις δημοσκοπήσεις που την έδειξαν να ανακάμπτει μετά τη ζημιά του προσφυγικού.

Η δημόσια προτροπή του Ομπάμα να αναλάβει την εκτέλεση της πολιτικής του διαθήκης περί δημοκρατίας έπαιξε και αυτή το ρόλο της

, καθώς δυστυχώς είναι αλήθεια: με τον Ολάντ να καταρρέει και τον Τραμπ να θριαμβεύει διορίζοντας τα διάφορα «τρελά σκυλιά» στον Λευκό Οίκο, αποτελεί τη λιγότερο κακή λύση στο παγκόσμιο κενό ηγεσίας που γυρεύει να καλύψει διεθνώς η ακροδεξιά. Μπορεί  τις  «δημοκρατικές αξίες» να τις έμαθε αργά,γιατί  η ίδια είχε διαμορφώσει τις όποιες αξίες στα 35 της, όταν έπεσε το τείχος(εκείνη τη μέρα της πτώσης άλλωστε πήγε όπως συνήθιζε στη σάουνα αντί στις διαδηλώσεις). Μπορεί την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης να την έμαθε τα επόμενα χρόνια μετά το 1989, για αυτό άλλωστε και όταν χρειάστηκε, αντί να δείξει αλληλεγγύη, κήρυξε το προπαγανδιστικό και οικονομικό πόλεμο στο νότο. Αλλά με την ακροδεξιά να ανεβαίνει και στην Ευρώπη, τους Βρετανούς εκτός λόγω Brexit, τους Γάλλους ψηφοφόρους να καλούνται πιθανότατα την άνοιξη να επιλέξουν πρόεδρο μεταξύ του πολύ δεξιού Φιγιόν και της πολύ ακροδεξιάς Λε Πεν, οπαδοί και οι δύο της προσέγγισης με τη Μόσχα του Πούτιν, η επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών δικαιούται τον τίτλο της «ηγέτιδας της Δύσης». Οι δημοκρατικές αξίες είναι ένα άλλο ζήτημα...
Η Άνγκελα Μέρκελ είναι μια τυχερή γυναίκα. Χάρις σε μια σειρά ιστορικές συγκυρίες- και σίγουρα την ικανότητα της στις εσωκομματικές μανούβρες- κατάφερε να κερδίσει την ηγεσία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Χάρις σε αντίστοιχες συγκυρίες- όταν η αναποφασιστικότητα της, με την κρίση της ευρωζώνης, μετατράπηκε σε στρατηγικό πλεονέκτημα επειδή το Βερολίνο είχε τα χρήματα- αναδείχθηκε σε ισχυρότερη γυναίκα της Ευρώπης. Και τώρα μετά τον Ομπάμα και την ήττα της Χίλαρι, σε παγκόσμια πρωταθλήτρια των δημοκρατικών αξιών.
Όμως η Γερμανίδα πολιτικός θα χρειαστεί πολύ τύχη το επόμενο διάστημα. Ο Τραμπ θα κάνει τυχοδιωκτισμούς χωρίς προηγούμενο, τέτοιους που θα νοσταλγήσουμε τον Τζωρτζ Μπους. Η ευρωζώνη και η ΕΕ στο σύνολο τους μπαίνουν σε νέα κρίση, πολύ πιο σοβαρή αυτή τη φορά. Και επίσης, ότι και αν λένε οι δημοσκοπήσεις,  η ακροδεξιά θα ανέβει και στη Γερμανία, ροκανίζοντας την εκλογική βάση της Μέρκελ. Παρόλα αυτά, ο ενθρονισμός μιας μέτριας πολιτικού είναι χαρακτηριστικός της πορείας που έχουν πάρει τα παγκόσμια πράγματα. Είναι να αναρωτιέσαι: «Θεέ μου, η Μέρκελ;». 

Πηγή :  http://tvxs.gr

Το πρόταγμα της νέας ανθρωπολογίας: ο ανθρώπινος σοσιαλισμός

 

Συντάκτης: Βασίλης Φιοραβάντες*

 

Φαινομενικά στον τίτλο αυτού του μικρού κειμένου υπάρχει πλεονασμός. Όπως θα φανεί όμως στη συνέχεια, είναι απόλυτα αναγκαία η επισήμανση σήμερα της αξίας του ανθρωπισμού αλλά συγχρόνως και του σοσιαλισμού. Πρόκειται για έννοιες που το σύστημα τις έχει καταδικάσει σε αφανισμό, για καταστάσεις κοινωνικές που τις αντιπαλεύει, με σκοπό να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. Εξάλλου, σύμφωνα με την ιστορία των μεγάλων κοινωνικών κινημάτων από τα μέσα του 17ου αι. μέχρι σήμερα, ο ανθρωπισμός πραγματοποιείται μόνον με το σοσιαλισμό, ενώ διαφορετικά παραμένει μια απλή ιδεολογία, με καλή πρόθεση, ένα υψηλό αστικό ιδεώδες.
Από την άλλη σοσιαλισμός, και γενικότερα σοσιαλιστικό κίνημα χωρίς ανθρωπισμό, δεν έχει νόημα. Παραμένει ένα οικονομίστικο αίτημα, μίζερο και ανίσχυρο. Μόνο η συνένωση των δύο μεγάλων ιδεολογικών κινημάτων της ιστορίας, του ανθρωπισμού που αρχίζει το 13ο αι. και του σοσιαλισμού του 19ου αι. σε ένα ενιαίο σύγχρονο και ριζοσπαστικό πρόταγμα-σχέδιο-πρόγραμμα, μπορεί να δημιουργήσει την προϋπόθεση, μαζί με την ελπίδα για απελευθέρωση και χειραφέτηση της κοινωνίας. Για το ξεπέρασμα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, που συνιστούν την κοινωνική ρίζα, την προέλευση, τη μήτρα όλων των νεώτερων τουλάχιστον δεινών της ανθρωπότητας, αλλά ακόμη και την ίδια υπόστασή τους ως τέτοιων.
Η μεταπαγκοσμιοποίηση με την διαρκή κρίση που εγκαθιδρύει τη δομική αβεβαιότητά της για τον άνθρωπο επιβάλει αλλά και συνάμα επιζητά έναν μετακριτικό αναστοχασμό πάνω σε αυτό το μεγίστης, το ιστορικής σημασίας θέμα. Όλοι οι μεγάλοι μαρξιστές θεωρητικοί, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, ηγέτες, με προεξάρχοντα τον ίδιο τον Μάρξ, ήταν και ανθρωπιστές[1]. Η μεγάλη εισφορά δε στην ιστορία και στη σκέψη του Μάρξ ήταν η συνένωση, η σύνθεση του ιστορικού ανθρωπισμού, που κατά αυτόν μάλιστα αρχίζει με τον Όμηρο, με το νέο κοινωνικό-εργατικό-σοσιαλιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γαλλία από το 1792 (πρώτη Κομμούνα) και εδώ, ως συνέχεια της Μεγάλης Γαλλικής επανάστασης.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το κίνημα αφ’ ενός εκφυλίστηκε ή ενσωματώθηκε, ο μαρξισμός ατόνησε, ενώ αναπτύχθηκε ιδίως στα νεότερα χρόνια, από το 1978 και εδώ, μέσα από την προϊούσα αποσύνθεση του κινήματος του Μάη και τη σύστοιχη επέλαση της παγκοσμιοποίησης ένα νεοαντιδραστικό ρεύμα, δομικά αντιανθρωπιστικό, και συνάμα απολογιστικό της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Είναι προφανές ότι η μικροκοινωνική θέση λίγο πάνω από τον εργάτη, με δομικά λούμπεν ιδεολογία, έγινε και η επιθετική-αντιδραστική ιδεολογία, η απολογητική της κατεστημένης τάξης, όπως έλεγε Αντόρνο.
Όμως σήμερα, που και τα κινήματα της Altermondialisation και των αγανακτισμένων έχουν εκπνεύσει, αλλά που εμφανίστηκαν οι νέοι ριζοσπαστισμοί[2], είναι απόλυτη ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε κριτικά και τις βάσεις του ιστορικού προτάγματός μας, του ανθρωπιστή Μάρξ, του ουμανιστικού μαρξισμού της δεκαετίας 1960-70, με νέους όρους, με νέες ιδέες: διαφάνεια, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη – αλληλέγγυα κοινωνική οικονομία, με το αναγκαίο και επιβαλλόμενο εναλλακτικό σχέδιο – πρόταγμα, για την απελευθέρωση της κοινωνίας των πολιτών, τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικότητας κ.α., εμπλουτίζοντας και επεκτείνοντας τη νέα θεματική σε νέα πεδία, στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να παραδώσουμε τα όπλα του Λόγου και της κριτικής αμαχητί στους ταξη-φιλελεύθερους, στους νεοφιλελεύθερους και στους κάθε λογής ρεβανσιστές νεοαντιδραστικούς.
Με άλλα λόγια το Πρόταγμα της Νέας Ανθρωπολογίας συνιστά ένα Μανιφέστο ανθρωπιστικής ανάτασης, αναγέννησης και καλεί σε πράξη. Μήπως ο ξεχασμένος Γκράμσι δεν αντιλαμβανόταν τον μαρξισμό ως φιλοσοφία της πράξης, μέσα στη μουσολινική φυλακή;
Μανιφέστο και συγχρόνως ελεγεία για τη σύγχρονη καταστροφή. Ελεγεία που και εμφατική και άμεση, κατά τον Μπέντζαμιν, θέλουμε να οδηγεί στην απόκτηση συνείδησης, στη συνειδητοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου, με προοπτική τον αυτοκαθορισμό του. (Ας θυμηθούμε πάλι τον μεγάλο Γκράμσι για την ιστορική επισήμανση του της αξίας της θέλησης για την επαναστατική πράξη).
Από την άλλη, μόνο τα μαζικά κινήματα, τα κατά το δυνατό περισσότερα και καλύτερα συνειδητοποιημένα θέτουν σε αμφισβήτηση την κυριάρχηση[3], της επιφέρουν πλήγματα, υποχρεώνουν το σύστημα σε αναδίπλωση, σε υποχώρηση. Για το λόγο αυτό είναι απόλυτη ανάγκη η γενίκευση των κινημάτων αυτών, η μετατροπή τους σε κινήματα αμφισβήτησης, κριτική και άρνηση του συστήματος. Σε κινήματα μιας μόνιμης, διαρκούς, δομικής αμφισβήτησης. Σε κινήματα ανυπακοής, απείθειας, ανατροπής της κατεστημένης τάξης πραγμάτων.
Διαφορετικά το σύστημα θα ανασυγκροτείται ανενόχλητα, θα αυτορυθμίζεται, θα παγιώνει την κυριαρχία του, θα ανανεώνει με όλο και απεχθέστερο, αυταρχικότερο και πιο ολοκληρωτικό τρόπο τις μορφές κυριάρχησης και ηγεμονίας του.
Τα μέχρι τώρα κείμενά μας ήταν μια προσπάθεια για άνοιγμα πολλών θεμάτων και συγχρόνως για ολοκλήρωση ενός κύκλου  (νέο-)ανθρωπιστικής προβληματικής. Υπάρχει όμως σήμερα η ανάγκη και οι προϋποθέσεις ανοίγματος εκτός άλλου, στις νέες και πιο άγριες συνθήκες με χωρίς καμία, ή σχεδόν, αισιόδοξη οπτική και ακόμη λιγότερο προοπτική;
Ο ορίζοντας της ιστορίας παραμένει δυστυχώς κλειστός, όπως φοβούνταν η παλιά Σχολή της Φρανκφούρτης. Χάθηκε η μικρή ελπίδα που βγήκε από το κίνημα της Altermondialisation, των αγανακτισμένων και των κινητοποιήσεων ενάντια στα Μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε το καλύτερο εργαλείο για τη διάλυση, την αποσύνθεση, την ενσωμάτωση, την υποταγή του νεότερου κινήματος.
Μέσα σε αυτές τις νεοάγριες συνθήκες αναδύεται η σημασία του ιστορικού αναστοχασμού, της επικαιροποίησης των ιστορικών φιλοσοφικών σχολών και των ιστορικών κοινωνικών κινημάτων. Ο αναστοχασμός πάνω στην ίδια την ιστορία. Συγχρόνως πρέπει να αναδειχτεί η αναγκαιότητα του ξεπεράσματος των υπαρκτών σήμερα, επιστημονικών – επιστημολογικών –μεθοδολογικών ορίων, μαζί με τον αναπροσανατολισμό της έρευνας, λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική υποχώρηση του νεοανθρωπιστικού φιλοσοφικού ρεύματος των δεκαετιών 1960-70-80. Η Σχολή της Φρανκφούρτης βέβαια παραμένει ακόμη όρθια, και πάντοτε αναπότρεπτη, αξεπέραστη και συγχρόνως αναφορά για το νέο και επαναστατικό θεωρητικό-μετακριτικό αναστοχασμό που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Και το καθήκον αυτό αποκτά έναν επείγοντα χαρακτήρα , ιδίως μετά την επιλογή, αρνητικό ορόσημο του κρυφοφασίστα Τράμπ. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Κατά τον Λεφέβρ δε, ο Μαρξ είναι ο τελευταίος μεγάλος ανθρωπιστής.
2. Βλ. Β. Φιοραβάντες, "Οι νέοι ριζοσπαστισμοί", www.efsyn.gr, 16.11.2016.
3. Βλ. εκτός από το ιστορικής σημασίας βιβλίο του Χορκχάϊμερ-Αντόρνο, Dialectique de la raison, Gallimard και Β. Φιοραβάντες, "Κυριαρχία, κυριάρχηση και η απελευθέρωση;", www.efsyn.gr, 09.11.2016.
*καθηγητής πανεπιστημίου

Πηγή : www.efsyn.gr

Ο πρωτοπόρος κύριος Γιάννης Μαρής

 

 

της Ελένης Κεχαγιόγλου


Κάνοντας μια έρευνα σχετικά πρόσφατα στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, καθώς ξετύλιγα στην οθόνη ένα ψηφιοποιημένο καρούλι της Απογευματινής, διαπίστωσα πως τη Δευτέρα 22.11.1954 η εφημερίδα περιχαρής ανακοίνωνε την έναρξη της δημοσίευσης σε συνέχειες του αστυνομικού μυθιστορήματος Έγκλημα στα παρασκήνια από τον Γιάννη Μαρή ως «Κάτι που γράφεται διά πρώτην φοράν εις ελληνικήν εφημερίδα».[1] Η Απογευματινή είχε παράδοση στη δημοσίευση μυθιστορημάτων σε συνέχειες, μεταξύ των οποίων και δημοφιλών αστυνομικών ιστοριών γραμμένων από αμερικανούς, βρετανούς και γάλλους συγγραφείς.
 Την ίδια εκείνη χρονιά, το 1954, ο Μαρής (ο οποίος βιοποριζόταν ως δημοσιογράφος) είχε ήδη γράψει για την ίδια εφημερίδα το αισθηματικό μυθιστόρημα Τρία σύγχρονα κορίτσια, ενώ όταν εμφανίστηκε το Έγκλημα στα παρασκήνια δημοσιευόταν παράλληλα και το ιστορικό μυθιστόρημά του Ματωμένοι γάμοι στην Κρήτη, το οποίο διαδραματιζόταν τον 16ο αιώνα και κάθε του επεισόδιο συνοδευόταν από μια εικόνα (ήταν, τρόπον τινά, εικονογραφημένο). Ωστόσο, το Έγκλημα στα παρασκήνια εξοβέλισε τους Ματωμένους γάμους στην Κρήτη από τη σελίδα 3 της εφημερίδας (την κατεξοχήν «λογοτεχνική σελίδα» της Απογευματινής) σε παρακάτω σελίδα, δείχνοντας έτσι και την αγάπη του κοινού της εποχής στα έργα μυστηρίου.
Εξάλλου, το καλοκαίρι της προηγούμενης χρονιάς, ο Γιάννης Μαρής δημοσίευε σε συνέχειες ένα «Αθηναϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα» στο βραχύβιο εβδομαδιαίο περιοδικό Οικογένεια, ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας και με το πραγματικό του ακόμη όνομα: Γιάννης Τσιριμώκος. 
 Ήρωάς του, όπως και του Εγκλήματος στα παρασκήνια, ήταν ο αστυνόμος Γιώργης Μπέκας, ο σταθερός έκτοτε πρωταγωνιστής στα αστυνομικά μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή. Σύμφωνα με την περιγραφή του συγγραφέα του, «Αυτός ο αστυνόμος Μπέκας ήταν άνθρωπος ντόμπρος, τίμιος, αυθόρμητος και λιγάκι πρωτόγονος». Βασισμένος στον επιθεωρητή Μαιγκρέ του Ζωρζ Σιμενόν, κοντός και υπέρβαρος, με άκομψο μουστάκι, μικροαστός και καλός οικογενειάρχης, αγαπούσε τον κινηματογράφο, μα –προς θεού− δεν διάβαζε ποίηση· τον δε Κώστα Βάρναλη (ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του Γιάννη Μαρή) τον είχε απλώς ακουστά. Και στα δύο μυθιστορήματα παρουσιάζεται επίσης το alter ego του Μαρή, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Πρωινή, Γιάννης Μακρής. Τέλος, και τα δύο αυτά μυθιστορήματα μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο (όπως και πολλά άλλα έργα του Μαρή) και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία· μάλιστα, το Έγκλημα στα παρασκήνια −σε σκηνοθεσία Ντίνου Κατσουρίδη, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και με τον Τίτο Βανδή στο ρόλο του Μπέκα− κέρδισε το Βραβείο Φωτογραφίας (Αριστείδης Καρύδης-Φουκς) και Β’ Γυναικείου Ρόλου (Ζωρζ Σαρρή) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (έπαιζαν επίσης η Μάρω Κοντού, ο Χρήστος Τσαγανέας και ο Δήμος Σταρένιος, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Μίμης Πλέσσας).
Ο πολυγραφότατος Γιάννης Μαρής (συγγενικό του πρόσωπο αναρωτήθηκε,
σχετικά πρόσφατα, με ειλικρινή απορία: «Μα πότε τα έγραψε όλα αυτά»;) υπήρξε ο πρωτοπόρος έλληνας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, που δημιούργησε σχολή συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών, οι οποίοι χρησιμοποιούν «την αστυνομική πλοκή ως πρόσχημα», όπως έχει σημειώσει ο συγγραφέας αστυνομικών και μελετητής του είδους Φίλιππος Φιλίππου. Στο ασκημένο και παρατηρητικό δημοσιογραφικό βλέμμα του Μαρή πιστώνονται η γλαφυρή ανάπλαση της ατμόσφαιρας και του περιβάλλοντος, καθώς επίσης οι ενδιαφέροντες και πειστικότατοι ήρωές του. Ήρωες, οι οποίοι κινούνται στα ακριβά προάστια της Αθήνας, στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και στην κοσμική Μύκονο· ήρωες που, αν και του λιμανιού και του σαλονιού, είναι, κατά κανόνα, άνθρωποι της «καλής κοινωνίας», καθώς και της τέχνης — διόλου άμεμπτοι ωστόσο· ήρωες, οι οποίοι δίνουν στον Μαρή την ευκαιρία να επιχειρήσει να δείξει «τη διαφθορά της αστικής τάξης» και «τον βαθμό χαλαρότητας των ηθών».[2]
Η συναρπαστική δράση των έργων του Μαρή εκτυλίσσεται σε καμπαρέ, σε θέατρα, σε κοσμικά νησιά, σε καταγώγια, σε γραφεία εφημερίδων, στα μυθικά καφενεία της εποχής, όπως το «Βυζάντιον» και το «Zonar’s», και αλλού, αναπλάθοντας μια ολόκληρη εποχή: τη δεκαετία του 1950, όπου η ελληνική κοινωνία επιχειρεί να συνέλθει από τους διαδοχικούς πολέμους και τις εθνικές συμφορές· τη δεκαετία του 1960, όπου οι κάτοικοι του άστεως διασκέδαζαν στα κοσμικά κέντρα και στους κινηματογράφους, διακόπευαν εκτός πόλης το καλοκαίρι, και επικρατούσε μια ατμόσφαιρα απελευθερωτικής ζωντάνιας (στο πλαίσιο αυτό, ο Μαρής στις ιστορίες του σχολιάζει εμμέσως τα χαλαρά ήθη και την ανευθυνότητα, κυρίως των νεότερων, που είχαν παρασυρθεί από τη μαλθακότητα της ευζωίας την οποία επιδίωκαν με κάθε τίμημα)· και τη δεκαετία του 1970, όπου το βιοτικό επίπεδο σταδιακά βελτιώνεται, η τηλεόραση εγκαθίσταται σε κάθε σπίτι, οι μπουάτ γνωρίζουν δόξες, ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις κυριαρχούν, και το αστυνομικό ανάγνωσμα −είδος κατ’ εξοχήν λαϊκό− αντιμετωπίζεται ως παραλογοτεχνία.
Στις 13 Νοεμβρίου 1979, με το θάνατο του Γιάννη Μαρή, σε ηλικία 63 ετών, έκλεισε η πρώτη περίοδος του ελληνικού αστυνομικού, στην οποία κυριάρχησε ο Μαρής ως αγαπημένος του κοινού, αλλά διόλου αναγνωρισμένος από την κριτική. Η αναγνώρισή του θα έρθει τη δεκαετία του 1980, οπότε θα αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για το είδος, ενώ η αστυνομική λογοτεχνία θα γίνει και πάλι επίκαιρη με την εμφάνιση μιας νέας γενιάς συγγραφέων οι οποίοι, εν πολλοίς, είναι επίγονοί του (Τιτίκα Δανέλλη, Φίλιππος Φιλίππου, Στέλιος Κούλογλου κ.ά.), ενώ τη σκυτάλη τη δεκαετία του 1990 θα παραλάβει ο Πέτρος Μάρκαρης. Η νεότερη ελληνική αστυνομική λογοτεχνία −όπως και ο δάσκαλός της− εμφανίζει τη σύγχρονή της ελληνική πραγματικότητα και, δίχως να εγκαταλείψει τα θέματα που ανέκαθεν τροφοδοτούσαν το είδος (εγκλήματα πάθους και συμφέροντος), πραγματεύεται παράλληλα τη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό, τα οικονομικά σκάνδαλα, την Ιστορία.

* * *
Ο Γιάννης Τσιριμώκος (Γιάννης Μαρής), που γεννήθηκε το 1916 στη Σκόπελο και έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Λαμία, μετά τα μποέμικα χρόνια που πέρασε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε νομικά, την άνοιξη του 1943 εντάχθηκε στο ΕΑΜ και βγήκε στο βουνό. Με την απελευθέρωση ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία και άρχισε να εργάζεται, πρώτα ως κριτικός κινηματογράφου, στην εφημερίδα Μάχη, όργανο της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας, η οποία είχε εκδοθεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής από τον Ηλία Τσιριμώκο (δεύτερό του ξάδελφο). Το 1949 φυλακίστηκε στα Βούρλα στη Δραπετσώνα, μετά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Μάχης (στην οποία ήταν αρχισυντάκτης) για το στρατόπεδο της Μακρονήσου· αποφυλακίστηκε τον Ιανουάριο του 1950 ύστερα από παρέμβαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Από το 1953 και στο εξής, εργαζόταν στα έντυπα του συγκροτήματος Μπότση, που εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες Ακρόπολις και Απογευματινή. Στο περιθώριο της δημοσιογραφικής του δουλειάς, την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε, έγραψε περίπου εβδομήντα αστυνομικά (εκ των οποίων έχουν εκδοθεί αυτοτελώς σε βιβλία περίπου τα πενήντα), είκοσι σενάρια για ταινίες και δύο θεατρικά έργα, καθώς και αισθηματικά μυθιστορήματα, ιστορικά αναγνώσματα και διασκευές κλασικών μυθιστορημάτων. Φαίνεται πως −ο επονομαζόμενος «πατέρας της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας» καθώς υπήρξε ο πρώτος συγγραφέας που συστηματικά και επί 25 χρόνια υπηρέτησε το είδος− είχε αποδεχθεί την κατάταξή του στην «παραλογοτεχνία» δεδομένου ότι το 1972 υπέγραψε, στην εφημερίδα Ακρόπολη, άρθρο με τον τίτλο: «Το αστυνομικό μυθιστόρημα του 20ού αιώνος. Πού οφείλεται όμως πραγματικά η επιτυχία του παραλογοτεχνικού αυτού είδους;».
Σήμερα, η συγγραφική αξία του Γιάννη Μαρή έχει πλέον αναγνωριστεί και από την κριτική –το αναγνωστικό κοινό δεν έπαψε ποτέ να διαβάζει τα έργα του−, έχουν επίσης εκδοθεί μονογραφίες αφιερωμένες στη ζωή, την εποχή και το έργο του. Ωστόσο, ο Μαρής  και οι ποικίλες πτυχές του πλούσιου έργου του εξακολουθούν να αποτελούν πεδίον δόξης για τους ερευνητές.
[1] Στην πραγματικότητα, βέβαια, είχε προηγηθεί το 1938 η δημοσιογράφος Ελένη Βλάχου, η οποία δημοσίευσε −στο πρωτοσέλιδο μάλιστα της εφημερίδας Καθημερινή του πατρός Βλάχου− σε συνέχειες το Μυστικό της ζωής του Πέτρου Βερίνη, το οποίο ουδέποτε εκδόθηκε αυτοτελώς σε βιβλίο. Δέκα χρόνια νωρίτερα είχε δημοσιευτεί το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα του είδους: Παύλος Νιρβάνας, Το έγκλημα του Ψυχικού, αν και επρόκειτο μάλλον όχι για καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά για παρωδία του.
[2] Φίλιππος Φιλίππου, Το Βήμα, 14.11.1999.

Ποια προϊόντα ακριβαίνουν από την 1η Ιανουαρίου 2017

 

Καταιγίδα φοροεισπρακτικών μέτρων αναμένεται να ξεσπάσει με την είσοδο του νέου έτους. Από την 1η-1-2017 αυξάνονται σημαντικά οι συντελεστές φορολόγησης των εισοδημάτων από ακίνητα, επιχειρήσεις και αγροτικές δραστηριότητες, ενώ επιβάλλονται νέοι φόροι στην κατανάλωση καφέ, στη σταθερή τηλεφωνία και στα ηλεκτρονικά τσιγάρα.
Με το καλημέρα του νέου έτους έρχονται αυξήσεις σε καύσιμα, τσιγάρα, επιβολή νέων φόρων στη σταθερή τηλεφωνία, τον καφέ και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα, αλλά και κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Τα φορο-μέτρα που θα έρθουν θα φτάσουν σε ύψος τα 2,5 δισ. ευρώ.
Τι θα είναι πιο ακριβό το 2017
Από την αρχή του 2017 έρχεται το νέο τσουνάμι επιβαρύνσεων, που αφορά:
Αυξήσεις στα καύσιμα
Από την 1η Ιανουαρίου 2017 ο ΕΦΚ στη βενζίνη θα αυξηθεί κατά 3 λεπτά το λίτρο, από τα 0,67 στα 0,7 ευρώ το λίτρο, ενώ στο πετρέλαιο κίνησης θα αυξηθεί κατά 8 λεπτά το λίτρο, από τα 0,33 στα 0,41 ευρώ το λίτρο. Ο ΕΦΚ στο υγραέριο κίνησης θα αυξηθεί κατά 10 λεπτά το λίτρο, από τα 0,33 στα 0,43 ευρώ το λίτρο.
Αυξήσεις στα προϊόντα καπνού
Αυξάνονται από την 1η Ιανουαρίου 2017 οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης στα τσιγάρα και τα λοιπά προϊόντα καπνού. Ο πάγιος φόρος κατανάλωσης που επιβαρύνει τον λεπτοκομμένο καπνό θα αυξηθεί από τα 156,70 στα 170 ευρώ ανά κιλό.
Αυξήσεις στον καφέ
Επιβάλλεται ειδικός φόρος κατανάλωσης στον εισαγόμενο και εγχωρίως παραγόμενο καφέ. Ειδικότερα από την 1η-1-2017 θα επιβληθεί ΕΦΚ στην εισαγωγή και στην εγχώρια παραγωγή καφέ, με συντελεστές από 2 έως 3 ευρώ ανά κιλό στον καβουρντισμένο καφέ και με συντελεστή 4 ευρώ ανά κιλό στον στιγμιαίο καφέ και στα παρασκευάσματα από εκχυλίσματα, αποστάγματα ή συμπυκνώματα του καφέ.
Φόρος στα ηλεκτρονικά τσιγάρα
Από την 1η Ιανουαρίου 2017 θα επιβληθεί ειδικός φόρος κατανάλωσης στα υγρά που χρησιμοποιούνται στα ηλεκτρονικά τσιγάρα: Το ύψος του φόρου θα είναι 10 λεπτά ανά ml υγρού.
Ειδικό τέλος στη σταθερή τηλεφωνία
Νέο φορολογικό τέλος 5% σε κάθε μηνιαίο ή διμηνιαίο λογαριασμό τηλεπικοινωνιακών τελών σταθερής τηλεφωνίας. Το νέο αυτό τέλος θα επιβάλλεται από την 1η Ιανουαρίου 2017 επί των καθαρών (προ ΦΠΑ) τηλεπικοινωνιακών τελών κάθε μηνιαίου ή διμηνιαίου λογαριασμού. Επί του νέου αυτού τέλους θα επιβάλλεται εν συνεχεία ο ΦΠΑ με συντελεστή 24%.

 Αυξήσεις ΦΠΑ στα νησιά
Αυξήσεις ΦΠΑ στα νησιά που έχουν απομείνει με την έκπτωση του 30%
Στο τέλος του έτους, καταργείται η έκπτωση 30% του ΦΠΑ που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα σε ορισμένα νησιά.
Ποιοι επιβαρύνονται από τους φόρους που έρχονται

Τα πρώτα θύματα των νέων φόρων που έρχονται το 2017 είναι οι:
μισθωτοί,
συνταξιούχοι,
αγρότες,
ιδιοκτήτες ακινήτων που εισπράττουν ενοίκια
ελεύθεροι επαγγελματίες.
Οπως γράφει και η Ημερησία όλες αυτές οι κατηγορίες των φορολογούμενων με μεσαία και υψηλά εισοδήματα θα δουν τους φόρους επί των εισοδημάτων τους να αυξάνονται λόγω των μειώσεων στα αφορολόγητα όρια και των αλλαγών στις κλίμακες υπολογισμού του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης. Υπενθυμίζεται πως η τελική εκκαθάριση του φόρου εισοδήματος για τη νέα χρονία θα γίνει αμέσως μετά την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων το 2017, με τις νέες κλίμακες επί του συνόλου των αποδοχών που θα έχουν εισπράξει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και για τους 12 μήνες του τρέχοντος έτους.
Τι θα ισχύει για όσους έχουν εισοδήματα από ενοίκια
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων που τα νοικιάζουν και από αυτά εισπράττουν ενοίκια θα κληθούν να καταβάλουν αυξημένους φόρους έως και 36,36%. Η νέα φορολογική κλίμακα:
Από 11% σε 15% για το τμήμα ετησίου εισοδήματος μέχρι 12.000 ευρώ. Έτσι όσοι εισπράττουν ενοίκια έως 12.000 ευρώ θα έχουν αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης κατά 36,36%.
Ελεύθεροι επαγγελματίες
Για την πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών θα προκύψουν φοροελαφρύνσεις καθώς ο συντελεστής 26% που επιβάλλονταν στους έχοντες εισοδήματα έως 50.000 ευρώ έχει μειωθεί στο 22% για έχοντες εισοδήματα έως 20.000 ευρώ. Επιβαρύνσεις προκύπτουν για όσους έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα πάνω από τις 35.000 ευρώ. Επιπλέον, σε όσους δηλώνουν ετήσια εισοδήματα μεγαλύτερα των 12.000 ευρώ θα επιβάλλεται η νέα αναμορφωμένη ειδική εισφορά αλληλεγγύης η οποία υπολογίζεται με συντελεστές κλιμακούμενους από 2,2% έως 10%.
Αλλαγές και για τα μπλοκάκια
Στην περίπτωση των μισθωτών που ενισχύουν τα εισοδήματα και με έσοδα από «μπλοκάκι» τα εισοδήματα από τις δυο πηγές θα προστεθούν και θα φορολογηθούν με την ενιαία κλίμακα. Στη συνέχεια θα αφαιρείται το ποσό της έκπτωσης φόρου που προβλέπεται ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος και τον αριθμό των παιδιών. Ωστόσο η έκπτωση θα ισχύσει μόνο για το εισόδημα από μισθούς. Επιπλέον, στους έχοντες ετήσια εισοδήματα μεγαλύτερα των 12.000 ευρώ θα επιβάλλεται η νέα αναμορφωμένη ειδική εισφορά αλληλεγγύης η οποία θα υπολογίζεται με συντελεστές κλιμακούμενους από 2,2% έως 10%.

Πηγή : www.real.gr

Ελλάδα, Ιταλία και Βρετανία απείχαν από την ψηφοφορία του προϋπολογισμού της ΕΕ

 

Ελλάδα και Ιταλία απείχαν από την ψηφοφορία του προϋπολογισμού της ΕΕ για το 2017 θεωρώντας μη ικανοποιητική την τελική συμβιβαστική πρόταση που κατέθεσε σήμερα η σλοβακική προεδρία και έγινε αποδεκτή από το Ευρωκοινοβούλιο.
Σημειώνεται ότι από την ψηφοφορία απείχε και το Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω Brexit.
Διπλωματικές πηγές ανέφεραν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως η Ελλάδα απείχε για πρώτη φορά από τη σημερινή ψηφοφορία του προϋπολογισμού της ΕΕ εκφράζοντας δυσαρέσκεια για τη μείωση των κονδυλίων που είχε αρχικά προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη στήριξη των μεσογειακών χωρών, προς όφελος των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και προκειμένου να ενισχυθούν οι δράσεις συνοχής στην Ανατολική Γειτονία (κυρίως Ουκρανία).
Ειδικότερα, παρά τη γενική αύξηση σε σχέση με πέρυσι των κονδυλίων για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, η Ελλάδα προσέβλεπε σε μεγαλύτερη στήριξη για το προσφυγικό από αυτήν που τελικά συμφωνήθηκε για τις χώρες της πρώτης γραμμής. Η αποχή των τριών χωρών δεν επηρέασε την υπερψήφιση του προϋπολογισμού με ειδική πλειοψηφία, ο οποίος αναμένεται να εγκριθεί και τυπικά από το Συμβούλιο στις 29 Νοεμβρίου και από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την 1η Δεκεμβρίου.
Ρέντσι: Δεν είμαστε κουμπαράς ή ΑΤΜ
«Δεν είμαστε ο κουμπαράς ή το μηχάνημα αυτόματων τραπεζικών συναλλαγών της Ευρώπης», δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι στο δελτίο ειδήσεων του ιταλικού δημόσιου τηλεοπτικού δικτύου Rai Uno.
Ερωτηθείς για την «σύγκρουση με την Ευρώπη» ο Ιταλός πρωθυπουργός απάντησε «δεν μπορεί να θεωρούν την Ιταλία κουμπαρά, ή μηχάνημα αυτόματης ανάληψης μετρητών. Είμαστε ευρωπαϊστές αλλά ονειρευόμαστε μια Ευρώπη που να ασχολείται περισσότερο με τα κοινωνικά προβλήματα. Και, κυρίως, αν συνεχίσουν να αδιαφορούν για το μεταναστευτικό, δεν θα επιτρέψουμε οι ανατολικές χώρες να οικοδομούν τείχη με τα χρήματα της Ιταλίας. Φτάνει με την λογική της λιτότητας, ας δουλέψουμε όλοι μαζί για μια Ευρώπη διαφορετική».
Αναφερόμενος στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Ρέντσι δήλωσε ότι «είναι μια ευκαιρία για να καταργηθούν οι σπατάλες και η πολιτική κάστα».
«Αν οι Ιταλοί ψηφίσουν όχι, υπενθυμίζω πως είμαι 41 ετών, ότι είμαι εδώ για να αλλάξω τα πράγματα, αλλά αν δεν θέλουμε να τα αλλάξουμε, κάποιοι άλλοι είναι πιο ικανοί από εμένα στο να επιπλέουν», συμπλήρωσε ο επικεφαλής της ιταλικής κεντροαριστεράς.

Πηγή : www.huffingtonpost.gr

ΟΣΥ: Παραλαμβάνει λεωφορεία-φαντάσματα, δώδεκα χρόνια μετά

 

Λεωφορεία-φαντάσματα, που είτε έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από πυρκαγιές είτε έχουν διαλυθεί για ανταλλακτικά είτε παραμένουν σε αχρησία εδώ και πάρα πολύ καιρό, επιχειρεί να παραλάβει επισήμως από τον ιδιώτη προμηθευτή η διοίκηση της εταιρείας Οδικές Συγκοινωνίες (ΟΣΥ).
Όπως αναφέρουν Τα Νέα της Παρασκευής, η συγκεκριμένη παραλαβή, που αφορά συνολικά 404 λεωφορεία (ντίζελ και φυσικού αερίου) δρομολογείται έπειτα από την παρέλευση 12 ολόκληρων χρόνων από την προμήθεια και χρήση των λεωφορείων από την πρώην ΕΘΕΛ κι αφού στο μεσοδιάστημα αντίστοιχες επιτροπές έχουν αποφανθεί κατά της «οριστικής παραλαβής των οχημάτων λόγω υπαιτιότητας του προμηθευτή».
Σημειώνεται ότι από τα 283 (υπό παραλαβή) λεωφορεία ντίζελ, τα οποία ενσωματώθηκαν στον στόλο της ΕΘΕΛ λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τα 4 έχουν ήδη καταστραφεί ολοσχερώς από πυρκαγιές.
Από τα εναπομείναντα 279 λεωφορεία, σήμερα τα 58 έχουν χαρακτηριστεί ως «μη επισκευάσιμα», καθώς εκτός των άλλων δεν διαθέτουν μηχανικά μέρη (σασμάν, τροχούς, ηλεκτρονικά-ηλεκτρολογικά συστήματα, ταμπλό, ψυγεία), καθίσματα, πόρτες, παράθυρα, προφυλακτήρες κ.λπ.
Έτσι, στον στόλο της ΟΣΥ παραμένουν 221 λεωφορεία.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Σωματείου των Τεχνικών της ΟΣΥ Απόστολο Ραυτόπουλο, από αυτά τα 120 είναι καθηλωμένα στο αμαξοστάσιο του Ρέντη λόγω έλλειψης ανταλλακτικών, με αποτέλεσμα από το σύνολο των 283 λεωφορείων που παρελήφθησαν το 2004 σήμερα να εκτελούν δρομολόγια μόλις τα 101.


Πηγή : http://news.in.gr

Ένα μικρό αφιέρωμα στα ιδανικά του Πολυτεχνείου .Αυτά που σήμερα είναι τόσο επίκαιρα όσο ποτέ...

Με βίντεο από την Ακρόπολη το μήνυμα Ομπάμα για τη Δημοκρατία

 

Ένα βίντεο από την Ακρόπολη ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Μπαράκ Ομπάμα, στο οποίο υμνεί τη Δημοκρατία και τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε.
Λίγη ώρα πριν από την ιστορική του ομιλία στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ο αμερικανός πρόεδρος περιηγήθηκε στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και επισκέφθηκε το Μουσείο της Ακρόπολης. Με φόντο τον Παρθενώνα ο Μπαράκ Ομπάμα στέλνει το τελευταίο του μήνυμα από την Αθήνα: «είμαστε μέρος της κοινότητας των εθνών που λύνει προβλήματα και κάνει το καλύτερο για την ανθρωπότητα».
Στην ανάρτηση που συνοδεύει το βίντεο της επίσκεψης στην Ακρόπολη, ο αμερικανός πρόεδρος κάνει λόγο για «κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό».
«Έχουμε πίσω μας τον Παρθενώνα, την Ακρόπολη και ένα μέρος της Αθήνας» λέει ο πρόεδρος των ΗΠΑ στο βίντεο από την Ακρόπολη και σημειώνει ότι «εδώ στην Αθήνα ξεκίνησαν να αναπτύσσονται ιδέες όπως η δημοκρατία και η έννοια του πολίτη».
«Είναι πολύ σημαντικό για τον πρόεδρο των ΗΠΑ να στείλει μήνυμα για το πόσο σημαντική είναι η πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας» σημειώνει ο Μπαράκ Ομπάμα.
Στην ανάρτηση που συνοδεύει το βίντεο αναφέρει αναλυτικά: «Στο τελευταίο μου ταξίδι στο εξωτερικό ως πρόεδρος, είχα τελικά την ευκαιρία να επισκεφθώ την Ελλάδα και να γνωρίσω την πανέμορφη ιστορία της χώρας αυτής. Εδώ στην Ακρόπολη, στο χώρο γέννησης της δημοκρατίας και των δημοκρατικών αξιών που θεωρούμε σημαντικές ως Αμερικανοί, αντιλαμβάνεσαι την αξία μιας κυβέρνησης του λαού, από το λαό, για τον λαό, και πώς οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως του έθνους στο οποίο ανήκουν, θα αποφασίζουν το είδος των χωρών που θα είμαστε, τα ιδεώδη που θα επιδιώκουμε και τις αξίες που θα μας ορίζουν».

 

Πηγή :  http://news.in.gr

Ιστορική ομιλία Ομπάμα: Ζήτω η Ελλάς

Λέγοντας στα Eλληνικά «γεια σας» και «καλησπέρα» ξεκίνησε την ομιλία του στο Ιδρυμα Νιάρχος ο Μπαράκ Ομπάμα. Μια ιστορική ομιλία που πολλούς επαίνους για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία και με πολλά... Eλληνικά από τον πρόεδρο των ΗΠΑ που απέδειξε ότι είναι τρομερά επικοινωνιακός αλλά και ιδιαίτερα φιλέλληνας.
Μια ομιλία που έκλεισε με ένα «Ζήτω η Ελλάς»
Σας ευχαριστω για την γενναιόδωρη υποδοχή!

Γεια σου, Ελλάδα. "Γεια σας, καλησπέρα". Στην κυβέρνηση και το λαό της Ελλάδας και στον πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω

Ακουσα, έμαθα για τη θρυλική φιλοξενία του ελληνικού λαού! (Το είπε και στα Eλληνικά). Ηθελα να δω την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα αλλά και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για όσα πρόσφερε ο Θεός ο μέγας.

Αναφέρθηκε στον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη. Οι Αμερικανοί ευγνωμονούν τους Έλληνες και πολλοί Ελληνοαμερικανοί που με τις φουστανέλες τους (πάλι στα Ελληνικά). Γιορτάζουμε με σπανακόπιτα και ούζο. Πολλοί Ελληνοαμερικανοί ντύθηκαν στα χακί για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Ζητωκραυγάζουμε για τον Γιάννη Αντετοκούμπο, είπε ο Ομπάμα. Μην πάτε μακριά γυρίστε το βλέμμα σας στο Σημείο Μηδέν, εκεί όπου ήταν ερείπια. Εχουμε χρέος στην Ελλάδα για ένα πολύτιμο δώρο: την αλήθεια και την πίστη ότι εχουμε ελεύθερη βούληση. Εδω ακριβώς πριν από 25 αιώνες, στους βραχώδεις λόφους αυτής της πόλης, γεννήθηκε η Δημοκρατία. Το Κράτος (πάλι στα Ελληνικά).

Και ανέλυσε την έννοια της λέξης Κράτος: «Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους. Οχι μόνο για την πλειονότητα αλλά και για τη μειονότητα».
«Αυτές οι έννοιες γεννήθηκαν σε αυτή τη γη. Οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα αλλά ο Περικλής δημιούργησε το Σύνταγμα για όλους του πολίτες».
Ο Μπαράκ Ομπάμα είπε ακόμα ότι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να ψηφίσει με ανάταση χειρός. Οι νόμοι ήταν γραμμένοι σε πέτρες για να μπορούν όλοι να τους δουν. Βέβαια υπήρχε και ο εξοστρακισμός, αλλά μέσα στις χιλιετηρίδες υπήρχαν και άλλες μορφές πολιτευμάτων.
Φιλότιμο

Γνωρισα νεους ανθρώπους που επέλεξαν την ελπίδα έναντι του φόβου σε κάθε γωνιά του κόσμου. Εδώ λοιπόν άκουσα πολλές φορές για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Γυναίκες και άνδρες όπως αυτοί που φτάνουν στην Ελλάδα μου δίνουν ελπίδα. Ζουμε και ονειρευόμαστε κάτω από τον ίδιο ήλιο. Μίλησε για φιλότιμο (παλι ελληνικα). Φιλότιμο. Το βλέπω κάθε μέρα και μου δίνει ελπίδα. Στο τέλος τα πάντα έχουν να κάνουν μ' εμας.
Η φλόγα της Αθήνας
Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να διαχειριστουν τη Δημοκρατία στο 100%. Υπήρχε μια διαφορετική έννοια της διακυβέρνησης ανα τους αιώνες. Υπήρχε ένα πιστεύω ότι λόγω φυλετικής καταγωγής κάποιοι ήταν ανώτεροι. Αυτά ήταν και τα κύρια θέματα πολέμων. Ομως η φλόγα άναψε για πρώτη φορά στην Αθήνα και ποτέ δεν έσβησε. Ο μεγάλος διαφωτισμός έγινε εδώ. Οι μεγάλοι προπάτορες του έθνους βάσισαν την δημοκρατία μας στην ελληνική δημοκρατία.

Διαβάστε περισσότερα με ένα κλικ ΕΔΩ