Περίπου αξιοπρέπεια

της Αγγελικής Σπανού

 

Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει ένα εφάπαξ επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους γιατί το απαγορεύουν οι δανειστές παραβιάζοντας τη συμφωνία που έχουν κάνει, τότε δεν έχει χαθεί απλώς η εθνική κυριαρχία, έχουν χαθεί πολύ περισσότερα, ακόμη και η ιδέα της αυτόνομης σκέψης. 
Αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι οι θεσμικοί πιστωτές της χώρας μας ερίζουν μεταξύ τους και εκτονώνουν πάνω μας τον εκνευρισμό τους για την αποτυχία του ελληνικού προγράμματος την οποία προεξοφλούν. 
Η στάση του Β. Σόιμπλε έχει και χαρακτηριστικά βεντέτας, έγινε εμμονή του η συντριβή της κυβέρνησης Τσίπρα, ενώ όσοι έχουν άλλη άποψη δεν έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τα πράγματα (ο Επίτροπος Μοσκοβισί ζήτησε και δεν πήρε το λόγο στο τελευταίο Eurogroup). 
Είναι μια τόσο κουραστική επανάληψη. Αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση, οι κόκκινες γραμμές της ελληνικής πλευράς, οι πιέσεις των δανειστών και κυρίως Σόιμπλε - ΔΝΤ, μια οικονομία που πέφτει, μια κοινωνία που συνθλίβεται και η προοπτική που χάνεται. 
Διεκδίκηση πολιτικής λύσης και ίσως συμφωνία στο παρά ένα, απειλές και τελεσίγραφα, τελικά η έμμεση παραδοχή της κατάρρευσης μιας προσπάθειας στην οποία κανείς δεν πιστεύει πια. Είναι σαν κάτι τελειωμένους γάμους που οι σύζυγοι δεν χωρίζουν για το καλό των παιδιών, βρίζονται όμως πάνω από τα κεφάλια τους νυχθημερόν, νομίζοντας ότι τα προστατεύουν από το τραύμα ενός διαζυγίου που κανείς δεν ξέρει πόση οδύνη θα έφερνε. 
Την ώρα που οι «θεσμοί» - όπως μάθαμε να λέμε την τρόικα - αποφάσιζαν πως χρειάζεται χρόνος και επεξεργασία των παροχών που ανακοίνωσε η κυβέρνηση προκειμένου να καταλήξουν ή όχι σε τιμωρία με οριστικό πάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, γινόταν γνωστό από την υπουργό Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου (σε συνέντευξη τύπου στο Βερολίνο) ότι 125.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ τον μήνα, ενώ 1 εκ. έχουν την τύχη να παίρνουν κάτω από 1.000 ευρώ. Περίπου μισθός, περίπου ασφάλιση, περίπου αξιοπρέπεια, περίπου ζωή σε μια περίπου ευρωπαϊκή χώρα. 
Οι εθνικές ευθύνες για τη χρεοκοπία, για όσα ακολούθησαν και όσα μπορεί να έρθουν είναι τεράστιες. Κανείς δεν τις αναλαμβάνει και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να διαμορφωθεί ένα εθνικό μέτωπο που θα πάρει πάνω του την προστασία του δημόσιου συμφέροντος.

Αν τελικά συμβεί το κακό, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία θα έχει κάνει ένα μοιραίο λάθος που θα το πληρώσει ακριβά ολόκληρη η Ευρώπη. 
Αλλά εμείς μάλλον δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθήσουμε προσεκτικά ενδεχόμενη ακύρωση του συγκλονιστικότερου πολιτικού σχεδίου που αναπτύχθηκε μεταπολεμικά και ήταν η ευρωπαϊκή ενοποίηση. 
Γιατί θα είμαστε απορροφημένοι από το δικό μας πρόβλημα, στη Βουλή Πολάκης και Γεωργιάδης θα ρίχνουν έναν ακόμη σκυλοκαβγά, ενώ κάποιοι ίσως θα ψάχνουν και δεν θα βρίσκουν τα φάρμακα που χρειάζονται. 

Πηγή : http://tvxs.gr

Για έναν «Συνεπή Υλισμό»

 

του Δημήτρη Σούρδη

Οι έννοιες της «προόδου» και της «ανάπτυξης»*, η υπεράσπισή τους, όπως και η εναντίωση σε αυτές αποτέλεσαν σημαντικό πεδίο μάχης στην σύγχρονη ιστορία.
Οι υπέρμαχοι της «προόδου» είχαν να επιδείξουν την αδιαμφισβήτη επιτυχία τους στην «υλική» βελτίωση της ζωής όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού, οι δε πολέμιοι αυτής, εκπροσωπούμενοι κυρίως από τους «συντηρητικούς», επικαλούνταν κατ’ εξοχήν την ανάγκη διατήρησης της «(θεϊκής ή μη) τάξης και των παλαιών αξιών που θεωρούνταν «πνευματικά» και «ηθικά» ζητήματα, δηλαδή «άυλα» μεγέθη.
Ο Μαρξισμός, αναδεικνύοντας την υλική / κοινωνική διάσταση των προβλημάτων της «αστικής προόδου», κατάφερε να μεταφέρει την διαμάχη σε ένα νέο επίπεδο. Η μαρξιστική κριτική, αφενός δεν είναι εχθρική προς την «πρόοδο» και την «ανάπτυξη» και μέμφεται το αστικό σύστημα ως οπισθοδρομικό, δηλαδή ότι θέτει εμπόδια σε αυτές και αφ’ ετέρου καταδεικνύει ότι ότι τα προβλήματα και οι κρίσεις της αστικής κοινωνίας  δεν έχουν πνευματικά, αλλά υλικά αίτια, πρόκειται δηλαδή για προβλήματα της «ύλης». Η μαρξιστική υλιστική προσέγγιση όμως παραμένει ατελής και ασυνεπής. Ενσωματώνοντας την ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης αντίληψη περί διαχωρισμού του ανθρώπου από την  φύση, η (μη ανθρώπινη) «ύλη» νοείται μόνο σε σχέση με τον άνθρωπο και με όρους κυριαρχίας επί αυτής.
Σήμερα που σχεδόν σε όλον τον κόσμο επικρατούν υλιστικές θεωρήσεις, η επιτυχία αυτής της αντίληψης μεταφράζεται σε καταστροφικά αποτελέσματα. Οι οικολογικές ισορροπίες σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη έχουν ανατραπεί με επακόλουθο την ερημοποίηση αυτών και εκεί που ακόμη λειτουργούν βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο. Επίσης τα αποθέματα στερεύουν και τα απόβλητα της «προόδου» του βιομηχανικού συστήματος παραγωγής (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών) αυξάνονται πλέον ταχύτερα σε σχέση με τα αποσκοπούμενα προϊόντα.
Μία συνεπής υλιστική προσέγγιση απαιτεί απόρριψη της «υπεροχής» του ανθρώπου, κατανόηση των οικολογικών κύκλων, αναβάθμιση της σημασίας της μη ανθρώπινης φύσης και ένταξη του ανθρώπου στο σύνολο αυτής. Σήμερα, που το κίνημα ενάντια στην ανάπτυξη βρίσκεται σε υποχώρηση εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, ένας συνεπής υλισμός θα μπορούσε να είναι διαφωτιστικός και στην ερμηνεία της κοινωνικής / οικονομικής κρίσης και είναι σημαντικό να αναδείξουμε την υλιστική (οικολογική) παράμετρο αυτής. Το αν αυτός ο «διευρυμένος υλισμός» θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα συνεπές και πλήρες ερμηνευτικό σχήμα είναι δευτερευούσης σημασίας.
*Οι έννοιες αν και δεν ταυτίζονται, στις περισσότερες των περιπτώσεων η πρόοδος θεωρήθηκε προϋπόθεση της ανάπτυξης.

*Ο Δημήτρης Σούρδης είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς

Πιερ Λοράν: Αρκετά με τον εκβιασμό και τον εξευτελισμό της Ελλάδας

Τα πυρά του εναντίον των συντηρητικών κύκλων της ΕΕ, εξαπέλυσε ο Πιερ Λοράν, πρόεδρος του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ο γάλλος πολιτικός, ξεκαθαρίζοντας τη θέση του υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, καταδίκασε τη στάση ορισμένων συντηρητικών της ΕΕ που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα μέτρα ελάφρυνσης για το χρέος.
«Ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, αναμεταδίδει τη συζήτηση των συντηρητικών από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τα μέτρα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους που ανακοινώθηκαν στις 5 Δεκεμβρίου» αναφέρει σε δήλωσή του ο Πιέρ Λοράν. «Είναι μία πολιτική κίνηση για να τιμωρηθεί η ελληνική κυβέρνηση για τα μέτρα που πήρε για 1,6 εκατομμύρια συνταξιούχους και για την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά Βορείου Αιγαίου» επισήμανε ο κ. Λοράν.

«Καταδικάζω τον νέο εκβιασμό ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση» τονίζει ο γάλλος πολιτικός.
«Οι συντηρητικοί κύκλοι σε παραβίαση όλων των συμφωνιών εξακολουθούν να μην δέχονται ότι η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να ξεφύγει από την ατελείωτη λιτότητα που της έχει επιβληθεί» υπογραμμίζει ο Πιέρ Λοράν.
«Είναι ντροπή για την Ευρώπη. Αυτή η κατεύθυνση θα αναζωπυρώσει την τάση για επικράτηση εθνικιστικών ομάδων και πολιτικών που παρατηρούνται παντού στην Ευρώπη» επισημαίνει ακόμη ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
«Αρκετά με τον εκβιασμό! Αρκετά με την πίεση! Αρκετά με τον εξευτελισμό!» καταλήγει ο κ. Λοράν.

Πηγή : http://news.in.gr

Ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα το ποδόσφαιρο

 

Είκοσι ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την μεγαλύτερη επανάσταση που υπήρξε ποτέ στους κανόνες του ποδοσφαίρου.

Ηταν 15 Δεκεμβρίου του 1995, όταν μετά από πέντε χρόνια δικαστικών αγώνων, ο Βέλγος  Ζαν Μαρκ Μπόσμαν, 52 ετών πλέον, κέρδισε μια δίκη στο ευρωπαικό δικαστήριο του Λουξεμβούργου που άλλαξε για πάντα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ισως να είναι υπερβολή, αλλά ορισμένοι πιστεύουν ότι η παρέμβαση που έκανε ο Μπόσμαν στο ποδόσφαιρο είναι πιο βαθιά ακόμα και από εκείνη των Κρόιφ, Σάκι, Καπέλο ή άλλων κορυφαίων, που διαμόρφωσαν νέα δεδομένα στον χώρο της μπάλας.
Το 1990 ο Μπόσμαν έπαιζε στην Λιέγη, στην δεύτερη κατηγορία του βελγικού πρωταθλήματος. Το συμβόλαιό του επρόκειτο να λήξει και η ομάδα του πρόσφερε μια νέα συμφωνία, ωστόσο, του μείωνε κατά τα 2/3 τις αποδοχές. Ο Μποσμάν αρνήθηκε, ήθελε να πάει να παίξει στη Δουνκέρκη, στη Γαλλία, αλλά η Λιέγη ζήτησε αποζημίωση ύψους 600.000 ευρώ. Ποσό υψηλό για εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν τότε, δεν είχε το νομικό δικαίωμα να μετεγγραφεί σε άλλη ομάδα, αν πριν δεν αποζημιωνόταν η  ομάδα του. Η μετεγγραφή ματαιώθηκε.
Τότε ο Μπόσμαν αποφάσισε να κάνει προσφυγή και να ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα που ίσως ούτε ο ίδιος φανταζόταν την διάρκεια, την κατάληξη, αλλά και τις συνέπειες που θα προκαλέσει. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία που ένας ποδοσφαιριστής προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια, προκειμένου να διεκδικήσει την «ελευθερία του».
Το άρθρο 48 της Συνθήκης της Ρώμης του 1957, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στο ποδόσφαιρο. Από την ημερομηνία εκείνη  και μετά  δεν είναι τίποτα ίδιο. Θεωρείται ο πιο διάσημος αγωνιστής της ελευθερίας του αθλητισμού, προκαλώντας μία απόφαση που άλλαξε για πάντα το παιχνίδι.
Με την απόφαση αυτή, που έμεινε γνωστή ως «απόφαση Μπόσμαν» επιτράπηκε στους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να μεταγράφονται ελεύθερα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν λήγει το συμβόλαιό τους με κάποιο σύλλογο, χωρίς η ομάδα που αγωνίζονταν να παίρνει χρήματα. Επίσης, ακυρώθηκαν όσοι κανονισμοί εθνικών ομοσπονδιών χωρών-μελών της Ε.Ε. , που επέβαλαν περιορισμούς σε τέτοιου είδους μεταγραφές και ένα ανώτατο όριο ξένων ποδοσφαιριστών, όριο που επίσης καταργήθηκε.
Η απόφαση αρχικά αφορούσε μόνο σε ποδοσφαιριστές υπηκόους των χωρών-μελών της Ε.Ε., τους λεγόμενους κοινοτικούς, για τους οποίους επιτρεπόταν πλέον μεταγραφή ανεξαρτήτως αριθμού, σε αντίθεση με τους μη κοινοτικούς, για τους οποίους η κάθε ομοσπονδία διατήρησε τους κανονισμούς της. Ετσι οι  εργασιακοί νόμοι που είχαν ισχύ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήρθαν και στο ποδόσφαιρο, αποτελώντας μία πραγματικότητα, ίδια με εκείνη που αντιμετωπίζουν οι άλλοι εργαζόμενοι.
Δύο νεαροί δικηγόροι, έδωσαν επί πέντε χρόνια τη μάχη στα δικαστήρια του Βελγίου και στο Ανώτατο Ευρωπαικό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου, απέναντι στο αθλητικό και πολιτικό κατεστημένο. Μία υπόθεση, που καταγράφεται στα χρονικά ως μία από τις πληρέστερες και πλέον τεκμηριωμένες δικονομικά υποθέσεις, αναλυμένη σε 350 παραγράφους και άρθρα.
Τι απέγινε όμως  τελικά ο Ζαν Μαρκ Μπόσμαν; Ο άνθρωπος που άλλαξε το ποδόσφαιρο, αλλά δεν κατάφερε να σώσει την καριέρα του.  «Μετά από όλα αυτά τα χρόνια  υπάρχει η αίσθηση ότι η απόφαση  που με αφορούσε, έσπασε τις αλυσίδες στο ποδόσφαιρο,» είχε πει ο Μπόσμαν σε μία συνέντευξή του στην Bild. «Τώρα οι παίκτες έχουν την ελευθερία να πάνε όπου θέλουν, οι ομάδες μπορούν να πάρουν οποιονδήποτε παίκτη. Με απλά λόγια: η απόφαση έκανε καλύτερο το ποδόσφαιρο από ότι ήταν πριν. Είμαι υπερήφανος για ό,τι έκανα,» πρόσθεσε. 
«Μου έφυγε ένα βάρος. Ένιωσα ότι αποκαταστάθηκα. Ο πραγματικός σκοπός της μάχης μου ήταν να βρω ένα νέο δρόμο που να με οδηγήσει πίσω για να παίξω. Αλλά αυτό ήταν το πρόβλημα: νομίμως θα μπορούσα να βρω μια νέα ομάδα, αλλά και για τις ομάδες ήμουν ένας ταραχοποιός. Η απόφαση  έφτασε  όταν ήμουνα 31 ετών. Είχα χάσει τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου, και δεν είχα ποτέ μια αποζημίωση για αυτό».
Ο Ζαν Μαρκ Μπόσμαν, έχει δηλώσει υπερήφανος, αλλά  και πικραμένος για την αντιμετώπιση που γνώρισε, ενώ σημείωσε πως δεν πήγαν καλά όλα. «Είναι πολύ  καλό τα παιδιά μου να ακολουθήσουν τις σπουδές τους και θα ήθελα πολύ να τα δω να ασχολούνται με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Αυτό είναι το καλύτερο, μόνο ερασιτεχνικός αθλητισμός,» είχε τονίσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του στην The Telegraph.
Στον Βέλγο που άλλαξε ο ποδόσφαιρο, δεν αρέσει η εικόνα που παρουσιάζει το παιχνίδι σήμερα: «Σήμερα τα χρήματα είναι κυρίαρχα. Οι σύλλογοι έχουν βρει τρόπους να πλουτίσουν περαιτέρω, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των πλουσιότερων και των άλλων».

Πηγή :  http://tvxs.gr

Μάσιμο ντ’ Aλέμα : τo Eurogroup έγινε μια φωλιά που φιλοξενεί τα γεράκια της λιτότητας

 

 Συντάκτης: Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης

O Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και πρώην υπουργός Εξωτερικών, Μάσιμο ντ’ Aλέμα, μιλά στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για την πορεία της ευρωπαϊκής Αριστεράς, τη νέα πολιτική πραγματικότητα στην Ιταλία μετά το δημοψήφισμα και την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να στηρίξει τις πιο αδύναμες κατηγορίες πολιτών, παρά τις αντιδράσεις των υπερσυντηρητικών κύκλων της Ευρώπης.

«Ελπίζω η θέση αυτή του Eurogroup για το ελληνικό χρέος να μην αντιπροσωπεύει τη στάση όλης της Ευρώπης» δηλώνει ο έμπειρος Ιταλός πολιτικός και καλεί τη Γερμανία να επενδύσει άμεσα το εμπορικό της πλεόνασμα, διότι το αντίθετο αποτελεί παραβίαση των κανόνων της Ενωσης.

• Γνωρίζετε καλά την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πώς εξηγείτε το ότι πριν από περίπου δέκα ημέρες το Eurogroup έδωσε πράσινο φως στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους κι έπειτα από τόσο μικρό χρονικό διάστημα το παίρνει πίσω; Ποια είναι η πολιτική και οικονομική σκοπιμότητα, τελικά;

Θεωρώ ότι έγινε ένα λάθος και ότι ασκήθηκε υπερβολική, λανθασμένη πίεση σε βάρος της Ελλάδας. Είναι μια απόφαση η οποία δεν έχει συμφωνηθεί, όπως μας έδειξε και η αντίδραση του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί. Μια άκρως ενοχλημένη και δυναμική αντίδραση.

To Eurogroup έγινε μια φωλιά που φιλοξενεί τα γεράκια της λιτότητας και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κάτι το εντελώς καινούργιο. Η επιρροή του Σόιμπλε είναι καθοριστική, αλλά θα ήθελα να ελπίζω ότι η θέση αυτή του Eurogroup δεν θα αντιπροσωπεύει τη στάση της Ευρώπης. Η όλη πορεία πρέπει να διορθωθεί και σίγουρα η θέση αυτή δεν θα εκπροσωπήσει τη βούληση της Κομισιόν και του Ευρωκοινοβουλίου.

• Πώς κρίνετε τις προσπάθειες που καταβάλλει η Ελλάδα, και όχι μόνο, για εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής, μέσα σε μια ευρύτερα δύσκολη ευρωπαϊκή πραγματικότητα;

Κάθε χώρα έχει και τα δικά της, ιδιαίτερα προβλήματα. Η Ελλάδα προσπαθεί, φυσικά, να εφαρμόσει μέτρα κοινωνικής πολιτικής για την καταπολέμηση της φτώχειας. Αλλά είναι σαφές ότι ο κύριος όγκος των επενδύσεων για να δοθεί νέα ώθηση στις οικονομίες μας, για να στηριχθεί η πράσινη ενέργεια, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, δεν μπορεί να προέλθει από την προσπάθεια καμιάς μεμονωμένης χώρας.

Χρειάζεται μια ευρωπαϊκή μηχανή, και ιδίως γερμανική. Το εμπορικό πλεόνασμα που συσσωρεύει η Γερμανία και δεν επενδύεται ξανά στην Ευρώπη είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Το πλεόνασμα αυτό αποτελεί μια παραβίαση των ευρωπαϊκών συνθηκών, οι οποίες τιμωρούν το έλλειμμα, αλλά προβλέπουν ότι και το πλεόνασμα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό στο πλαίσιο μιας γενικότερης ισορροπίας.

Πηγή : www.efsyn.gr

Η βιομηχανία κρύβει την αλήθεια για τη βενζίνη

 

Κατά 42% μεγαλύτερη είναι η πραγματική κατανάλωση καυσίμων από ό,τι δηλώνουν οι κατασκευαστές αυτοκινήτων, όπως προκύπτει από νέα έρευνα που ξεσκεπάζει άλλη μια αθέμιτη πρακτική του κλάδου.
Η απόσταση που χωρίζει την πραγματική κατανάλωση καυσίμων από όσα δηλώνουν επισήμως οι μεγάλοι κατασκευαστές αυτοκινήτων είναι «μεγαλύτερη από ποτέ». Αυτό προκύπτει από νέα έρευνα που εκπόνησε το Διεθνές Συμβούλιο Καθαρών Μεταφορών (ICCT) από κοινού με την ολλανδική Οργάνωση Εφαρμοσμένων Επιστημονικών Ερευνών. Ειδικότερα, σύμφωνα με μετρήσεις, η πραγματική κατανάλωση καυσίμου ανά αυτοκίνητο ξεπέρασε το 2015 τα όσα αναγράφονται στις προδιαγραφές των μοντέλων που δίνονται στην κυκλοφορία κατά 42% (κατά μέσο όρο). Πριν από δέκα χρόνια η εν λόγω απόκλιση κυμαινόταν γύρω στο 15%, ενώ το 2013 στο 25%.
Σε μεγάλο βαθμό η σκανδαλώδης απόκλιση μεταξύ πραγματικής κατανάλωσης και τυπικών προδιαγραφών οφείλεται στο γεγονός ότι οι κατασκευαστές τείνουν να «εκμεταλλεύονται συστηματικά τα κενά που υπάρχουν στην υφιστάμενη νομοθεσία», επισημαίνει ο Πέτερ Μοκ, επικεφαλής της επίμαχης έρευνας. Ο ίδιος αναφέρει ότι οι μεγαλύτερες αποκλίσεις εντοπίζονται στην κατηγορία των premium μοντέλων, όπου μάλιστα η σχετική απόκλιση μπορεί να φθάνει έως και το 50%.

Ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα, επτά ευρωπαϊκές χώρες

To Διεθνές Συμβούλθιο Καθαρών Μεταφορών αποκάλυψε πέρυσι το σκάνδαλο της παραποίησης τιμών ρύπων από την VW.

Η αποκαλυπτική έρευνα βασίστηκε σε στοιχεία που συλλέχτηκαν από περίπου ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα σε επτά ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Όπως σημειώνεται, παρά τις επιμέρους συνήθειες του κάθε οδηγού, η τάση που καταγράφεται είναι γενική και αφορά κυρίως τα νέα μοντέλα που κυκλοφορούν στην αγορά.
Οι ερευνητές εργάζονται ήδη πάνω σε ένα νέο μοντέλο τεχνικού ελέγχου που αναμένεται να είναι έτοιμο το 2017. Χωρίς ένα τέτοιο σύστημα ελέγχου εκτιμούν ότι η επίμαχη απόκλιση θα εκτοξευθεί στο 50% το 2020. Ωστόσο επισημαίνουν ότι ακόμη κι αν οι έλεγχοι ενταθούν, οι κατασκευαστές ενδέχεται και πάλι να βρουν «παραθυράκια» στη νομοθεσία. Σε κάθε περίπτωση οι ειδικοί θεωρούν ότι οι σχετικοί δειγματοληπτικοί έλεγχοι σε διάφορα μοντέλα αυτοκινήτων πρέπει να γίνονται απροειδοποίητα, όπως και στις ΗΠΑ.
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι το Διεθνές Συμβούλιο Καθαρών Μεταφορών είναι ο φορέας που αποκάλυψε πέρυσι το μεγάλο σκάνδαλο με τις παραποιημένες τιμές εκπομπών ρύπων από τη γερμανική Volkswagen.
DW, spiegel.de / Δήμητρα Κυρανούδη 

Πηγή : www.ipyxida.gr

Κυβερνητική δίωξη της Monsanto για πρώτη φορά στην ιστορία της

Η Ουάσιγκτον έγινε η πρώτη αμερικανική πολιτεία που κινείται νομικά κατά του γίγαντα της γεωργικής βιοτεχνολογίας, Monsanto, κατηγορώντας την για το γεγονός πως η τοξική ουσία PCB βρίσκεται πλέον παντού στο περιβάλλον, από το νερό και τα φυτά έως τα ψάρια και τους ανθρώπους. Υποβαθμίζει την υπόθεση η εταιρεία, ενώ αρκετές πόλεις των ΗΠΑ έχουν επίσης κινηθεί εναντίον της.

από διαμαρτυρία κατά της Monsanto στο Σαν Φρανσίσκο

Η ουσία PCB βρίσκεται όπου υπάρχει νερό στην πολιτεία, δήλωσε ο Γενικός Εισαγγελέας της Ουάσιγκτον, Μπομπ Φέργκιουσον, καταθέτοντας μήνυση κατά της Monstanto, και αξιώνοντας αποζημιώσεις και έξοδα καθαρισμού για τις πληγείσες περιοχές, το περιβάλλον και τους κατοίκους τους. Είναι η πρώτη φορά που ο γίγαντας της γεωργικής βιοτεχνολογίας μηνύεται από κάποιον φορέα της Πολιτείας.
Το χημικό PCB (πολυχλωριωμένα διφαινύλια) της Monsanto, έχει βρεθεί στο επίκεντρο των πολλαπλών αγωγών που έχουν ασκηθεί κατά της πολυεθνικής εταιρείας αγροχημικών, από το Σιάτλ και το Σπόκειν της Ουάσιγκτον, καθώς και από πόλεις της Καλιφόρνια και του Όρεγκον. Η εταιρεία αντιμετωπίζει μηνύσεις από τουλάχιστον οκτώ πόλεις της δυτικής ακτής. Ωστόσο, η μήνυση που δέχθηκε η εταιρεία την Πέμπτη, σηματοδοτεί την πρώτη φορά που μία κυβέρνηση κινείται νομικά κατά της εταιρείας, με τις δυνητικά καρκινογόνες χημικές ουσίες να βρίσκονται στο επίκεντρο.

PCB όπου υπάρχουν νερά

Η μήνυση, η οποία επιδιώκει την οικονομική αποκατάσταση των ζημιών που προκαλούνται από τη χρήση του PCB, κατατέθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο Κινγκ Κάουντι. Σύμφωνα με το Associated Press, ο Κυβερνήτης της Ουάσιγκτον, Τζέι Ίνσλι, και ο Γενικός Εισαγγελέας, Μπομπ Φέργκουσον ανακοίνωσαν από κοινού σε συνέντευξη τύπου την μήνυση, υποστηρίζοντας πως η Monsanto γνώριζε για χρόνια πως οι ουσίες που χρησιμοποιεί είναι ρυπογόνες για κόλπους, λίμνες και ποτάμια, όταν χρησιμοποιούνται τα χημικά σε ψυκτικά, υδραυλικά υγρά, χρώματα και στεγνωτικά υλικά.
«Το PCB έχει βρεθεί σε κολπίσκους, ποτάμια, ρέματα, ιζήματα του εδάφους και στον αέρα, με περισσότερα από 600 επιβεβαιωμένα και μη κρούσματα μόλυνσης χώρων, από την ακτή Puget Sound έως τον ποταμό Wenatchee, και από τη λίμνη Spokane έως την ακτή Commencement» τόνισε ο Εισαγγελέας Φέργκουσον.
Πιθανή νίκη του κράτους, θα μπορούσε να σημαίνει πως η Monsanto Θα κληθεί να καταβάλει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, όπως και οι δύο θυγατρικές της εταιρείες, Solutia Inc και Pharmacia LLC. Πάντως, η πρώτη αντίδραση της εταιρείας, σύμφωνα με το Reuters, ήταν να υποβαθμίσει την αξία της μήνυσης σχολιάζοντας πως «δεν έχει αξία».
«Αυτή η υπόθεση είναι εξαιρετικά επισφαλής, διότι επιδιώκει να στοχοποιήσει έναν κατασκευαστή προϊόντος για την νόμιμη και χρήσιμη πώληση του χημικού, πριν από τέσσερις έως οκτώ δεκαετίες, με την έγκριση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, της Πολιτείας της Ουάσιγκτον, αρκετών πόλεων και βιομηχανιών, καθιστώντας πολλά προϊόντα ασφαλέστερα», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Monsanto, Σκοτ Πάτριτζ.

Ο ποταμός Lower Duwamish καταλήγει στην ακτή Elliot του Σιάτλ. Ο κίνδυνος πρόκλησης καρκίνου από τα νερά του ποταμού είναι 20 φορές μεγαλύτερος από αυτά της ακτής

Εκτός από τις συγκεκριμένες μηνύσεις που δέχθηκε από τον Κυβερνήτη και τον Γενικό Εισαγγελέα της Ουάσιγκτον, η εταιρεία αντιμετωπίζει αγωγές από αρκετές πόλεις, όπως το Πόρτλαντ, το Όκλαντ, το Σαν Χοσέ και το Σαν Ντιέγκο, όπως επιβεβαιώνει στο AP το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα.
«Εάν η χρήση των χημικών αυτών αποδειχθεί ακατάλληλη ή δημιουργήσει την ανάγκη για δαπάνες καθαρισμού, τότε θα πρέπει να αναλάβουν τρίτα μέρη την ευθύνη για τις δαπάνες αυτές» δήλωσε η εκπρόσωπος της εταιρείας, Κάρλα Λορντ, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στο κράτος και τις εταιρείες που χρησιμοποιούσαν επί δεκαετίες τα προϊόντα της πολυεθνικής.

Απαγορευμένες καρκινογόνες ουσίες από το ’79

Σύμφωνα με το RT, το Κογκρέσο απαγόρευσε στη Monsanto τη χρήση του PCB το 1979. Ωστόσο, πολλοί υποστηρίζουν πως η ζημιά έχει ήδη γίνει, με τις επιπτώσεις να γίνονται αισθητές ακόμα και σήμερα. Από το 1935 έως το 1979, η Monsanto ήταν η μόνη που παρήγαγε το PCB, που περιγράφονται από τον Φέργκουσον ως «ένας από τους πιο διαδεδομένους ρύπους στην Ιστορία».
Παράλληλα, ο Ίσλι αποκάλεσε τις χημικές ουσίες «πανταχού παρούσες και τρομερά τοξικές», προσθέτοντας πως η συγκέντρωση που παρατηρείται είναι «μία από τις υψηλότερες που καταγράφονται σε οποιοδήποτε μέρος της Γης». Μάλιστα, όπως ανέφερε ο Εισαγγελέας, εντοπίστηκε στον οργανισμό των φαλαινών-όρκα στον νότο της Ουάσιγκτον.
Η Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ ταξινομεί το PCB ως πιθανό καρκινογόνο για τον άνθρωπο, τα οποία επίσης ενέχουν κίνδυνο σοβαρής βλάβης στο ενδοκρινικό, το ανοσοποιητικό, το νευρικό και το αναπαραγωγικό σύστημα. Το υπουργείο Υγείας της Ουάσιγκτον δημοσίευσε μάλιστα 13 διαφορετικές συμβουλές κατά της κατανάλωσης ψαριών λόγω των κινδύνων ρύπανσης PCB, ενώ στην ιστοσελίδα River Duwamish του Σιάτλ, μιας συνεργασίας για τον καθαρισμό των νερών, το PCB αναφέρεται ως μία από τις πιο επικίνδυνες προσμίξεις.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το PCB χρησιμοποιούνταν για τη μόνωση ηλεκτρολογικού εξοπλισμού και σε προϊόντα όπως χρώματα, όπου εξίσου συνδέθηκε με τον καρκίνο και αρκετά προβλήματα υγείας.
«Η Monsanto είναι υπεύθυνη για την παραγωγή μιας χημικής ουσίας που είναι τόσο διαδεδομένη στο περιβάλλον μας, που φαίνεται σχεδόν παντού όπου κοιτάξουμε. Στις υδάτινες οδούς μας, στους ανθρώπους και στα ψάρια, σε επίπεδα που μπορεί να επηρεάσει την υγεία μας» δήλωσε ο Ίσλι στην συνέντευξη τύπου της Πέμπτης.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, όπως αναφέρει τo RT, ο Φέργκουσον φέρεται να αναφέρθηκε σε ένα εσωτερικό σημείωμα της Monsanto από το 1937, με το οποίο η εταιρεία αναγνώριζε πως μακρά έκθεση σε ατμούς PCB, έχει «συστηματικές τοξικές επιδράσεις». Ο Φέργκουσον αναφέρθηκε και σε άλλα στοιχεία, κατηγορώντας την Monsanto πως απέκρυψε αυτού του είδους τις πληροφορίες από το κοινό, παρά το γεγονός πως γνώριζε για την παγκόσμια ρύπανση από PCB από τη δεκαετία του 1960.

Επανειλημμένες διώξεις

Η Monsanto έχει καταδικαστεί πολλές φορές και σε διαφορετικές χώρες (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Βραζιλία) για ψευδή διαφήμιση, δημοσιοποίηση ψευδών και μη τεκμηριωμένων επιστημονικών ισχυρισμών και παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης. Μία από τις περιπτώσεις αφορούσε το γλυφοσικό οξύ του Roundup, που παρουσιαζόταν ως βιοδιασπώμενο και τόσο ασφαλές όσο το μαγειρικό αλάτι.
Επίσης, όπως αναφέρθηκε σε παλαιότερο ρεπορτάζ του TPP, το 2005 η Monsanto αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 1,5 εκατ. δολαρίων στην αμερικανική κυβέρνηση, για δωροδοκία αξιωματούχων στην Ινδονησία, με σκοπό να αποφύγει τους ελέγχους σε νέες γενετικά μεταλλαγμένες καλλιέργειες βαμβακιού. Επίσης, την ίδια χρονιά, η γερμανική δικαιοσύνη ανάγκασε την πολυεθνική να αποκαλύψει δημόσια έκθεση 1000 σελίδων, η οποία αφορούσε εργαστηριακές έρευνες σε αρουραίους που είχαν καταναλώσει μεταλλαγμένο καλαμπόκι της εταιρείας (ΜΟΝ863) και επιβεβαίωνε ανησυχίες για τις επιπτώσεις του στην υγεία των τρωκτικών. Η Monsanto προσπάθησε σθεναρά να αποφύγει τη δημοσίευσή της.
Επιπροσθέτως, το 2012 ήταν η σειρά της γαλλικής δικαιοσύνης να λάβει μέτρα κατά της εταιρείας, για μία υπόθεση δηλητηρίασης αγρότη το 2004, που προκλήθηκε από τη χρήση του ζιζανιοκτόνου Lasso (εμπορική ονομασία της Monsanto για την ουσία Alachlor). Ο αγρότης παρουσίασε μόνιμες νευρολογικές βλάβες μετά τη χρήση του σκευάσματος, αν και η παραγωγός εταιρεία δεν προειδοποίησε ποτέ για τέτοιες ανεπιθύμητες ενέργειες. Πρόκειται για την πρώτη καταδικαστική απόφαση εις βάρος κατασκευαστή φυτοφαρμάκων, ενώ από το 2007 το Lasso έχει απαγορευθεί σε ολόκληρη την ΕΕ. Το ζιζανιοκτόνο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως στις ΗΠΑ.
Να σημειωθεί τέλος, πως η Monsanto έχει ήδη έρθει σε συμφωνία για την απορρόφησή της από τον γερμανικό φαρμακευτικό κολοσσό της Bayer AG, σε μία συμφωνία που αναμένεται να ξεπεράσει τα 66 δισ. δολάρια. Η συμφωνία, ωστόσο, θα πρέπει πρώτα να λάβει την έγκριση των ρυθμιστικών αρχών των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

επιμέλεια: Μηνάς Κωνσταντίνου

Πηγή : www.thepressproject.gr

Ρωσικό σκάνδαλο ντόπινγκ: «Κρατική εμπλοκή σε πάνω από 1.000 αθλητές»

 

Με νέες βαριές κατηγορίες κατά των Ρώσων συνοδεύεται το δεύτερο μέρος της έκθεσης ΜακΛάρεν που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα. Μάλιστα, όπως αναφέρει, περισσότεροι από 1.000 Ρώσοι αθλητές που συμμετείχαν σε θερινούς, χειμερινούς Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς αγώνες ενεπλάκησαν ή ωφελήθηκαν από μια θεσμική συνωμοσία για να αποκρύψουν θετικό δείγμα ντόπινγκ, αναφέρεται στην έκθεση που δημοσιοποίησε ο WADA.
Ο Καναδός δικηγόρος Ρίτσαρντ ΜακΛάρεν, ο οποίος συνέταξε την έκθεση, δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο: «Είμαστε πλέον σε θέση να επιβεβαιώσουμε μια συγκάλυψη που χρονολογείται τουλάχιστον από το 2011 και συνεχίστηκε και μετά τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ενός θεσμοθετημένου ντόπινγκ μεταξύ 2011 και 2015 με την εμπλοκή άνω των 1000 Ρώσων αθλητών σε περισσότερα από 30 αθλήματα»,
Και πρόσθεσε ο Μακλάρεν: «Στη θεσμική συνωμοσία συμμετείχαν, το υπουργείο Αθλητισμού και πολλές υπηρεσίες, όπως ο οργανισμός αντιντόπινγκ της Ρωσίας (Rusada) το εργαστήριο αντιντόπινγκ της Μόσχας παράλληλα με την FSB (μυστικές υπηρεσίες της χώρας) για να χειραγωγήσουν τους ελέγχους ντόπινγκ».
Κα συνέχισε για το περιεχόμενο της έκθεσης: «Ήταν μια συγκάλυψη σε μια κλίμακα άνευ προηγουμένου και το δεύτερο μέρος της παρούσας έκθεσης παρουσιάζει τα στοιχεία που αυξάνουν τον αριθμό των αθλητών οι οποίοι συμμετέχουν, καθώς και το πεδίο εφαρμογής της συνωμοσίας και της συγκάλυψης. Έχουμε αποδείξεις που αποκαλύπτουν ότι πάνω από 500 θετικά δείγματα αναφέρθηκαν ως αρνητικά, συμπεριλαμβανομένων των γνωστών και ελίτ επιπέδου αθλητών, των οποίων τα θετικά τεστ μετατρέπονταν αυτόματα σε αρνητικά».
Ο ΜακΛάρεν είπε επίσης ότι η Ρωσία κέρδισε 24 χρυσά, 26 ασημένια και 32 χάλκινα μετάλλια στο Λονδίνο το 2012 και κανένας Ρώσος αθλητής δεν βρέθηκε θετικός. «Η θέληση να κερδίσουν μετάλλια αντικατέστησε την συλλογική ηθική και τις Ολυμπιακές αξίες του ευ αγωνίζεσθαι. Για χρόνια οι διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις είχαν κυριαρχηθεί από τους Ρώσους. Οι προπονητές και οι αθλητές έπαιξαν σε ένα άνισο πεδίο. Οι φίλοι του αθλητισμού και οι θεατές εξαπατήθηκαν και είναι καιρός πλέον αυτό να σταματήσει».
Η έκθεση αναφέρει ακόμη, ότι μια εναλλακτική τεχνική εξέτασης δείγματος ούρων που χρησιμοποιήθηκε στο Σότσι έγινε τακτική άσκηση στο εργαστήριο της Μόσχας που ασχολήθηκε με τους ελίτ αθλητές. Πρόσθεσε ότι «τέσσερα δείγματα αθλητών με χρυσά μετάλλια στο Σότσι, είχαν αλλοιωθεί, ενώ άλλων 12 που είχαν επίσης κατακτήσει μετάλλια υπήρχαν ενδείξεις παραβίασης φιαλιδίων όπου φυλάσσονταν.
Συνήθως προσέθεταν στα δείγματα αλάτι αλλά και νεσκαφέ για να τα καταφέρουν. Αυτή η εξαπάτηση ήταν μέρος μιας κρατικής στρατηγικής, ιδιαίτερα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014 και είχε ως στόχο να διασφαλίσει ότι η Ρωσία, ως διοργανώτρια χώρα, θα μπορούσε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα μετάλλια».
Η Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου (IAAF), ανακοίνωσε ότι το 53% των αθλητών των οποίων τα στοιχεία εναντίον τους προέκυψαν από την ομάδα έρευνας του ΜακΛάρεν, έχουν υποστεί κυρώσεις ή τελούν υπό εξέταση. Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή (IPC), ανακοίνωσε από την πλευρά της ότι τα πλήρη πορίσματα της έκθεσης είναι άνευ προηγουμένου και εκπληκτικά.
Η Γελένα Ισινμπάγεβα, δύο φορές «χρυσή» Ολυμπιονίκης του επί κοντώ, που πλέον έχει αναλάβει εποπτικό ρόλο στη λειτουργία του ρωσικού οργανισμού κατά του ντόπινγκ (RUSADA), τόνισε από την πλευρά της ότι είναι άδικο να δέχεται αυτή την κριτική η Ρωσία. «Αν θέλουμε έναν καθαρό αθλητισμό, ας ξεκινήσουμε», είπε. «Δεν χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε μία μόνο χώρα. Νομίζω ότι η τιμωρία των καθαρών Ρώσων αθλητών είναι ανέφικτη και άδικη».
Το πρώτο μέρος της έκθεσης του Ιουλίου ανέφερε οτι η Μόσχα απέκρυψε εκατοντάδες θετικά δείγματα αθλητών της σε πολλά αθλήματα, ειδικά πριν τους Χειμερινούς του Σότσι, κάτι που απέφερε τον μερικό αποκλεισμό αθλητών της χώρας από το Ρίο. Ο αποκλεισμός έπληξε κυρίως τους αθλητές του στίβου και της άρσης βαρών, αφού η ΔΟΕ απέρριψε την απαγόρευση συμμετοχής των Ρώσων σε όλα τα αθλήματα και άφησε τις διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες να αποφασίσουν για τις συμμετοχές.
Το ρωσικό υπουργείο Αθλητισμού αρνήθηκε τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Αντιντόπινγκ (WADA), αλλά δεσμεύτηκε ότι θα μελετήσει προσεκτικά την έκθεση του WADA και ότι θα συνεργαστεί πλήρως με τους οργανισμούς κατά του ντόπινγκ. «Το υπουργείο Αθλητισμού της Ρωσίας αρνείται κάθε πρόγραμμα στήριξης του ντόπινγκ από την κυβέρνηση και θα συνεχίσει να το καταπολεμά εφαρμόζοντας την αρχή της μηδενικής ανοχής», αναφέρεται σε ανακοίνωση.
Τέλος, ο νεοεκλεγείς σήμερα, πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδίας στίβου, Ντμίτρι Σλιάχτιν, δεν θέλησε να σχολιάσει την έκθεση ΜακΛάρεν, αφού όπως τόνισε δεν την έχει διαβάσει.

Πηγή :  http://sports.in.gr

«Οι θεσμοί παραβιάζουν ευρωπαϊκό εργατικό δίκαιο»

O Σβεν Γκίγκολντ με άλλους τρεις ευρωβουλευτές των Πρασίνων καλούν τους θεσμούς και κυρίως το ΔΝΤ να σεβαστούν το ευρωπαϊκό και διεθνές κεκτημένο στο εργασιακό. Στάση αναμονής του Βερολίνου για το επικείμενο Eurogroup

 

 «Τα σχέδια των θεσμών για μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό πεδίο στην Ελλάδα αγνοούν βασικούς πυλώνες του Ευρωπαϊκού Δικαίου και στοχεύουν στην αποδυνάμωση των κοινωνικών εταίρων που κατέχουν θεσμικά κατοχυρωμένη θέση» αναφέρεται σε ανακοίνωση του Γερμανού ευρωβουλευτή Σβεν Γκίγκολντ ο οποίος είναι εκπρόσωπος του κόμματος των Πρασίνων για θέματα οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στο ΕυρωπαΪκό Κονοβούλιο.

Ο Πράσινος ευρωβουλευτής απέστειλε σχετική επιστολή προς τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, τον αντιπρόεδρο Βάλντις Ντομπβρόσκις, τον επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί και τη συνάδελφό του για εργασιακά θέματα Επίτροπο Μαριάνε Τίσεν, την οποία συνυπογράφουν οι πράσινοι ευρωβουλευτές Έρνεστ Ουρτάσουν από την Ισπανία, Φιλίπ Λάμπερτς από το Βέλγιο και Τζιν Λάμπερτ από τη Βρετανία κα καλούν την Επιτροπή να ορθώσει ανάστημα έναντι των παραβιάσεων του διεθνούς και ευρωπαϊκού εργασιακού δίκαιου. Oι τέσσερεις ευρωβουλευτές των Πρασίνων καλούν επίσης τους θεσμούς και κυρίως το ΔΝΤ να σεβαστούν το ευρωπαϊκό και διεθνές κεκτημένο στα εργασιακά.

Μιλώντας στην Deutsche Welle ο Γκίγκολντ διευκρίνισε ότι στόχος της επιστολής ήταν να καταστεί σαφές όχι μόνο στην Κομισιόν, αλλά και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «που υιοθετεί τις πιο σκληρές θέσεις» και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι θέσεις που αμφισβητούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή το δικαίωμα στην απεργία έρχονται σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό δίκαιο και ότι σε μια χώρα με χρέη ισχύει το διεθνές δίκαιο». Συγκεκριμένα ο Γερμανός ευρωβουλευτής αναφέρεται στο άρθρο 28 της Ευρωπαϊκής Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 6 της Κοινωνικής Χάρτας.

Την προσοχή των θεσμών εφιστά ο Γκίγκολντ και σε προηγούμενες αποφάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας ILO, βάσει των οποίων διαπιστώθηκαν, κατά τη διάρκεια προηγούμενων αξιολογήσεων του ελληνικού προγράμματος, παραβιάσεις του εργατικού δικαίου. «Το Eurogroup και οι θεσμοί, αντί να αποδυναμώνουν το ευρωπαϊκό και διεθνές εργατικό δίκαιο, οφείλουν να ενισχύσουν το δίκαιο των συλλογικών συμβάσεων και να συμβάλουν έτσι στην ενίσχυση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου».

Πηγή :  www.thepressproject.gr

Ο θάνατος του Φιντέλ και η ανάσταση της νέας "επ...ανάστασης"

του Νίκου Γραικούση*

Από την εποχή που απόκτησε πολιτική χροιά η λέξη «Αριστερά» και εναντιώθηκε στον καπιταλισμό,  έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με  την ένοπλη επανάσταση.
Σήμερα μαζί με την κηδεία του αγαπητού Φιντέλ, κηδεύεται και η ιδέα της ένοπλης επανάστασης ως εργαλείο «ανατροπής» του καπιταλισμού και των δεινών του.
Ταυτόχρονα αναδύεται μια άλλη επαναστατική αντίληψη και ένα άλλο και διαφορετικό όπλο στα χέρια των νέων Αμφισβητιών του καπιταλισμού, οι οποίοι δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα ονομάζονται στο μέλλον «αριστεροί».
Η νέα ιδέα, η «νέα επανάσταση» μεταφέρει τον αγώνα από το οδόφραγμα, στην καθημερινή ζωή και αντικαθιστά τα όπλα με την οργανωμένη, συνειδητή και μαζική συμπεριφορά  κάθε ….επαναστάτη!
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Από τη στιγμή που ένα κομμάτι της Αριστεράς αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί και να ανανεωθεί αποκηρύσσοντας την ένοπλη επανάσταση και υιοθετώντας ως ‘’πεδίο μάχης’’ το πεδίο της  αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτόματα μεταλλάχθηκε σε σοσιαλδημοκρατία με σαφή στόχο όχι την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά την εξανθρώπιση του.
Το υπόλοιπο κομμάτι της Αριστεράς, το ‘’μη ανανεωμένο’’,  απέμεινε αποκομμένο με το να υποστηρίζει αναχρονιστικές ιδέες με αίολα επιχειρήματα, ιδιαίτερα μετά την υπαρκτή αποτυχία του Σοβιετικού καθεστώτος.
Το αποτελέσματα των παραπάνω πολιτικών τα βλέπουμε καθαρά σήμερα και βάση αυτών μπορούμε να καταγράψουμε ως δεδομένα τα εξής:
1.- Ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται όταν και όσο το θέλει ο ίδιος και μεταλλάσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εποχής στη βάση των πάγιων αρχών του.
2.- Η Σοσιαλδημοκρατία είναι το εργαλείο που επιτρέπει τη δομική μεταμόρφωση του καπιταλισμού στις νέες εκσυγχρονισμένες μορφές του.
3.- Η Αριστερά εγκλωβισμένη είτε στη σοσιαλδημοκρατία είτε στον αναχρονισμό, αδυνατεί να οραματιστεί, να πείσει και να δικαιολογήσει την ύπαρξη της.
Το θεμελιώδες λάθος της Αριστεράς ήταν το ότι εγκατέλειψε την ιδέα του ‘’επαναστατικού αγώνα’’ ή επέμεινε στην ένοπλη μορφή του, με αποτέλεσμα είτε να ενταχθεί πλήρως στο σύστημα μέσα από την αποδοχή των κανόνων της αστικής κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είτε να καταστεί γραφική, αναχρονιστική και φυσικά  κοινωνικά αναποτελεσματική.
Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της ‘’επανάστασης’’ και των ‘’μορφών πάλης’’, είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να επιτελέσει η Αριστερά τον ιστορικό της ρόλο, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία μιας ανθρώπινης κοινωνίας με αξιοπρέπεια για όλους.
Η νέα Αριστερά, που επαναλαμβάνω πως  το πιο πιθανό είναι να μην ονομάζεται στο μέλλον ‘’αριστερά’’, θα μεταφέρει τον αγώνα από το ‘’οδόφραγμα’’ στην καθημερινότητα του καθένα μας.
Σε κάθε πράξη μας από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που κοιμόμαστε, η οποία θα  εντάσσεται σε μια οργανωμένη και συνειδητή προσπάθεια, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία μιας άλλης πιο δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας.
Το νέα ‘’όπλα’’ στον αγώνα αυτόν θα είναι η συνοχή, η οργάνωση, η αποτελεσματικότητα και η εκπαίδευση που θα προσφέρουν τα ‘’κινήματα’’.
Κινηματικές μορφές αγώνα που θα απλώνονται σε κάθε πτυχή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και θα μετατρέπουν την κυρίαρχη πολιτική οντότητα, το ΛΑΟ, από  ασύντακτο πλήθος ή μάζα ψηφοφόρων σε συνειδητά κοινωνικά υποκείμενα κάθε αλλαγής.
Ο νέος αυτός κόσμος που σιγά σιγά αναδύεται, δεν χωρά  στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα.
Μια πολιτική πραγματικότητα που αποτελείται από κομματικές ελίτ, από διαφθορά και από ‘’κανόνες’’ που μοιράζουν κέρδη σε βάρος του εργαζόμενου ανθρώπου.
Μια πολιτική πραγματικότητα με επίφαση ‘’δημοκρατίας’’, που έχει μετατρέψει την πολιτική και την κοινωνία σε όργανο της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα για το μέλλον.
Τα κόμματα του σήμερα υπάρχουν για να διαχειρίζονται την πολιτική καθημερινότητα και τίποτα περισσότερο.
Η νέα Αριστερά, παρόλα αυτά,  οφείλει να συμμετέχει ΚΑΙ στο κεντρικό πολιτικό πεδίο ως κομματικός μηχανισμός, με στόχο άλλοτε την εκμετάλλευσή του και άλλοτε την υπονόμευσή του.
Φυσικά με μια ‘’κομματική δομή’’ πέρα και έξω από τα σημερινά καθιερωμένα κομματικά πρότυπα, η οποία θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο.
Το ιδιότυπο αυτό ‘’κόμμα’’ της νέας Αριστεράς θα αναγνωρίσει από την αρχή το προφανές και αυτονόητο, ότι δηλαδή κανένας κομματικός σχηματισμός, μέσα από το πολιτειακό σύστημα της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνία σε μια προηγμένη μορφή πιο δίκαια και πιο ανθρώπινη.
Αυτό είναι δουλειά της ίδιας της κοινωνίας, του καθενός από εμάς δηλαδή, μέσα από την συλλογική,  κινηματική οργάνωση και δράση.
Τα πολιτικά κόμματα (του προοδευτικού τόξου), το πολύ – πολύ να δημιουργήσουν ένα συγκυριακό ευνοϊκό περιβάλλον για  την εκμετάλλευση του από τα κινήματα. Τίποτα περισσότερο.
Κάθε πραγματική αλλαγή είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής διεργασίας όπου η ευθύνη και η πρωτοβουλία ανήκει σε κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά.
Με λίγα λόγια η δουλειά και το όραμα της νέας Αριστεράς είναι η επανάσταση του ορθού λόγου στα μυαλά και στις ζωές όλων μας και η δράση από τα κάτω προς τα επάνω, μέσα από κοινωνικές – κινηματικές μορφές αγώνα, σε περιβάλλον Αμεσότερης μορφής δημοκρατίας.

*Ο Νίκος Γραικούσης είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς

O σκοτεινός ρόλος του βαρύθυμου κ. Σόιμπλε

του Γιώργου Παπανικολάου 

Ιδανικός φυσιογνωμικά για τον ρόλο του «κακού» εγκέφαλου σε αστυνομικό σίριαλ, ο πανίσχυρος υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας δείχνει να έχει ενστερνιστεί απολύτως τον ρόλο του κακού και στο πραγματικό σίριαλ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους δανειστές της, που κρατά αρκετά χρόνια.
Η διαφορά με τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι σήμερα δείχνει πιο απομονωμένος από ποτέ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα να περάσει για μια ακόμη φορά τη θέση του, έμμεσα ή άμεσα, όπως έχει συμβεί πολλάκις και στο παρελθόν, ή να εμφανιστούν κι άλλες χώρες με την ίδια θέση, τη στιγμή που θα έχει σημασία.
Η βασική θέση του κ. Σόιμπλε είναι ότι θέλει να μη χαλαρώσει καθόλου ο βρόγχος του χρέους γύρω από τη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πλέον πως πρέπει να υπάρξει γενναία ρύθμιση του χρέους, προκειμένου να μετακινηθεί και ο στόχος των πλεονασμάτων σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα.
Για ποιο λόγο όμως ο Γερμανός υπουργός επιμένει σε αυτή τη θέση;
Η εύκολη απάντηση έχει να κάνει με τις εκλογές που πλησιάζουν στη Γερμανία, δηλαδή με την επιθυμία της κυβέρνησής του να μην υπάρξει θέμα ρύθμισης του ελληνικού χρέους, πριν γίνουν οι εκλογές.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που εκτιμούν ότι η στάση του κ. Σόιμπλε έχει και άλλα ελατήρια. Ότι στην ουσία προσπαθεί να επαναφέρει, από το παράθυρο, τη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ως πρελούδιο ενός ευρύτερου σχεδίου για μια μικρότερη, πιο σφιχτή και πιο «γερμανικού χαρακτήρα, ευρωζώνη. Αυτή τη φορά με… ελληνική όμως πρωτοβουλία.
Πού εδράζεται αυτή η αίσθηση;
Σε μια σειρά από γεγονότα. Πρώτον, στη διάχυση του αντιευρωπαϊσμού σε μια σειρά από χώρες, που συνιστούν έτσι κι αλλιώς απειλή για τη συνεκτικότητα της Ευρωζώνης. Δεύτερον, στην ισχυροποίηση του «αντιευρωπαϊκού» κλίματος στην ίδια τη Γερμανία, με επιχειρηματολογία που (εντελώς ψευδώς) εστιάζεται στη λαϊκιστική άποψη ότι οι Γερμανοί «πληρώνουν» τους τεμπέληδες του Νότου, με πρώτους και καλύτερους τους Έλληνες.
Τρίτον, στο κύμα απογοήτευσης έναντι της Ευρώπης και του ευρώ, που καταγράφεται με ολοένα αυξανόμενη ένταση, εντός Ελλάδος, και το οποίο αναμφίβολα θα φουντώσει ακόμη περισσότερο, στην περίπτωση που υπάρξουν περαιτέρω απαιτήσεις για σκληρά μέτρα ή, ακόμη χειρότερα, για νέο «μνημόνιο».
Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, οπότε δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διενέργειας πρόωρων εκλογών, με υπαρκτό όμως πλέον και τον κίνδυνο να μετατραπούν οι εκλογές σε ένα άτυπο δημοψήφισμα, υπέρ και εναντίον του ευρώ!
Το αποτέλεσμα του οποίου, σε αυτό το σενάριο, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια. Ιδίως όταν έχει ζήσει πλέον από κοντά τις ραγδαίες ανατροπές και την απότομη εκτόξευση ποσοστών που έχουν καταγραφεί, υπό ιδιάζουσες πάντα συνθήκες, όχι μόνον στην Ελλάδα (όπως συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012), αλλά και στο εξωτερικό.
Εάν τυχόν, με οιονδήποτε συνδυασμό, υπάρξει σχετική ή απόλυτη επικράτηση των αντιευρωπαϊκών τάσεων, είναι σχεδόν μοιραίο ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου από την Ευρωζώνη.
Κι αυτό θα επιτρέψει στον κ. Σόιμπλε όχι μόνο να δείξει στους Γερμανούς ότι δεν πρόκειται να πληρώνουν (όπως φοβούνται) για τους Νότιους, αλλά και να θέσει σε κίνηση το ευρύτερο σχέδιό του για μια περισσότερο «συνεκτική» Ευρωζώνη, γερμανικού μοντέλου, είτε η αποχώρηση της Ελλάδας ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις, είτε όχι.
Προφανώς, λοιπόν, με εξαίρεση εκείνα τα κόμματα που υποστηρίζουν έτσι κι αλλιώς την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, όλα τα υπόλοιπα οφείλουν να στοιχηθούν στη γραμμή των ελληνικών συμφερόντων, στη διαπραγμάτευση γύρω από τα αλληλένδετα ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης και των μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους σε βραχυπρόθεσμο και μεσοχρόνιο ορίζοντα.
Ακόμη κι όσα ευελπιστούν ότι μια ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ανοίξει πιθανώς τον δρόμο τους για την εξουσία, οφείλουν να σταθμίσουν τα απρόβλεπτα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει μια εκλογική αναμέτρηση, υπό αυτές τις συνθήκες, συνεκτιμώντας το πραγματικό εθνικό ρίσκο.
Η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παίξει τον ρόλο της «Ιφιγένειας» στη διαφαινόμενη εκστρατεία του κ. Σόιμπλε, για την κατάκτηση μιας «γερμανικής» Ευρωζώνης.

Πηγή :www.euro2day.gr