Η «Αυγή» φτάνει στη… δύση της;

 

του Γιώργου Καρελιά
 
Η «Αυγή», μια από τις δύο παραδοσιακές εφημερίδες της Αριστεράς (η άλλη είναι ο «Ριζοσπάστης»), έχει φτάσει σε οριακό σημείο και εκφράζονται φόβοι ακόμη και για την επιβίωσή της. Και το ερώτημα είναι αν η ιστορική εφημερίδα, η οποία από το 1952 που πρωτοεκδόθηκε κατάφερε να επιζήσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες, θα βάλει λουκέτο  την ώρα που κυβερνά ο πολιτικός χώρος που εκφράζει, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να δοθεί απάντηση στο  ερώτημα πρέπει να προηγηθεί η παράθεση των δεδομένων:

Πρώτον, η κυκλοφορία της έχει φτάσει σε οριακά επίπεδα (περίπου 1.000 φύλλα τις καθημερινές και 2.500 τις Κυριακές). Πάντως, ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν είχε υψηλές κυκλοφορίες.
Δεύτερον, οφείλονται χρήματα στους εργαζομένους: η καθυστέρηση στην καταβολή τους φτάνει τους τέσσερις μήνες.
Τρίτον, σε αυτό το φόντο παραιτήθηκαν τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου που εκδίδει την εφημερίδα, όπως γράφτηκε σε πλήθος μέσων ενημέρωσης. Με μια λιτή ανάρτηση στην ιστοσελίδα της, η «Αυγή» το διέψευσε. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, τουλάχιστον μία παραίτηση είναι βέβαιη, αυτή του αντιπροέδρου Νίκου Τσαγκρή, ο οποίος είχε κληθεί να συμβάλει στον ανασχεδιασμό της εφημερίδας. (εδώ).
Αυτή η προσπάθεια ανασχεδιασμού είναι η πολλοστή που έχει γίνει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Παλιότερα είχε εκπονηθεί και σχέδιο υπαγωγής όλων των μέσων ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ («Αυγή», ιστοσελίδα Left, ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο») σε μια εταιρεία, αλλά δεν προχώρησε, καθώς υπάρχουν αντιτιθέμενες απόψεις, που φτάνουν έως τα υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης. Ετσι, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με στενούς δεσμούς με την «Αυγή» απέδιδαν σε κυβερνητικά στελέχη, όπως τον Νίκο Παππά, πρόθεση να ελέγξει απολύτως τα κομματικά ΜΜΕ. Αντίθετα, άλλα στελέχη επικρίνουν τους επικεφαλής των μέσων αυτών ότι σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια ανασύνταξής τους, για να έχουν «το δικό τους μαγαζάκι».
Δεν λείπουν και οι «υποψίες» ότι η ηγεσία του κόμματος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την επιβίωση των κομματικών μέσων, καθώς επιδιώκει να έχει υποστήριξη από άλλα μέσα, που εξέδωσαν φιλικοί επιχειρηματίες, όπως οι εβδομαδιαίες εφημερίδες «Documento» (στην αρχή του Ιωάννη Καλογρίτσα και τώρα του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη) και «Νέα Σελίδα»(του εκδότη Ηλία Λιβάνη), το καθημερινό «Εθνος» που επανεκδόθηκε από τον Ιβάν Σαββίδη σε συνεργασία με τον Μάρη της 24Media, αφού προηγήθηκε η χρεοκοπία του από τον Φώτη Μπόμπολα.
Η «Αυγή» έχει ιστορία 65 ετών. Από η διεύθυνσή της έχουν περάσει ιστορικά στελέχη της Αριστεράς και σημαντικοί δημοσιογράφοι, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανώλης Γλέζος, ο Πότης Παρασκευόπουλος, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Σοφιανός Χρυσοστομίδης κα.
Η σημερινή κρίση στην οποία έχει περιπέσει οφείλεται και σε οικονομικούς λόγους. Αντανακλά, όμως και την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα που την στηρίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς που κατάντησε να συγκυβερνά με τους Ανεξάρτητους Ελληνες.
Οπως θα έλεγε πικρόχολα κάποιο από τα παλιά στελέχη, «τι να την κάνουμε την Αυγή, όταν έχουμε τον σύντροφο Πάνο Καμμένο;»

Πηγή : www.protagon.gr

Πολιτική… εξ αποστάσεως

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ

Τα κόμματα εξουσίας υπήρξαν πάντοτε αντικείμενο κριτικής. Ιδίως μετά την είσοδο της χώρας στα μνημόνια, η κριτική αυτή προσέλαβε χαρακτήρα σαρωτικό. Κάπως έτσι, και δεδομένης της απροθυμίας των ίδιων των πολιτικών να αναμετρηθούν με τον εαυτό και τα πάθη τους, παγιώθηκαν απόψεις που προσέγγιζαν το κομματικό φαινόμενο με τρόπο σχηματικό, αν όχι και ισοπεδωτικό. Το αποτέλεσμα ήταν τα κόμματα της Μεταπολίτευσης να θεωρηθούν φορείς των πιο αρνητικών όψεων της δημόσιας λειτουργίας, ξενιστές της διαφθοράς και εκκολαπτήριο των πάσης φύσεως σκανδάλων.
Παρόμοιας μεταχείρισης έτυχε και ο συνδικαλισμός, ο οποίος, στο όνομα υπαρκτών παθογενειών που τον κατατρύχουν, επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως το όχημα παρασιτικών δραστηριοτήτων και έκνομων λειτουργιών, που επωάζονται στον περίγυρο της πολιτικής και νομιμοποιούνται από ψευδεπίγραφες αντιπροσωπευτικές διαδικασίες.
Αυτό υπήρξε το αφήγημα των τελευταίων χρόνων. Και στην ανάπτυξή του συνέβαλαν οι περισσότεροι παράγοντες της δημόσιας ζωής, καθείς κατά το μερίδιο και την εκάστοτε οπτική του. Κόμματα και συνδικαλισμός αντιμετωπίστηκαν ως αντίπαλοι της κοινωνίας, λες και υπάρχουν κι άλλες εκδοχές κοινωνικής οργάνωσης που μπορούν να εκφράσουν -με τα όποια προβλήματά τους- τη συλλογικότητα σε περιβάλλον δημοκρατίας.
Αν αξίζει τον κόπο να επανέλθουμε σ’ αυτή την ούτως ή άλλως προβληματική συζήτηση που έθρεψε παραπλανητικές γενικεύσεις, είναι επειδή στις μέρες μας εκδηλώνεται με διάφορες αφορμές μια νέα προσπάθεια υπονόμευσης των συλλογικών θεσμών. Στο όνομα της δημοκρατίας ή ακόμα και της κοινωνίας των πολιτών, επιχειρούνται η απονομιμοποίηση του συνδικαλισμού και η αντικατάσταση κλασικών πολιτικών λειτουργιών, όπως είναι η διαδικασία δημοκρατικής εκλογής, από θεσμούς τηλεδημοκρατίας.
Στη ΝΔ, για παράδειγμα, που ζει τη μετάβαση από τον χώρο της Κεντροδεξιάς στον γαλαξία μιας νεο-Δεξιάς ανοιχτής ακόμα και σε ακραίες απόψεις, ξαφνικά προβάλλεται ως ανάγκη η διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού και ανακοινώνεται η απόσυρση της ΔΑΠ από τις εκλογικές διαδικασίες. Με επιχείρημα την υπαρκτή στρέβλωση του φοιτητικού κινήματος και τη φθορά των συμμετοχικών διαδικασιών, προτείνεται το χουντικής καταγωγής μοντέλο του ενιαίου ψηφοδελτίου, το οποίο, προφανώς, θεωρείται καταλληλότερο για να στεγάσει τις lifestyle ανησυχίες των βλαστών της ΝΔ και άλλες «αριστείες» α λα δεξιά, όπως υπήρξαν οι οργανωμένες εξορμήσεις στο λίκνο της Μυκόνου.
Αλλά και στον χώρο της Κεντροαριστεράς -όχι όλης, ευτυχώς- κερδίζουν τελευταία έδαφος απόψεις που αντιλαμβάνονται την πολιτική λειτουργία με όρους τηλεπαιχνιδιού. Χαρακτηριστική του κλίματος που δημιουργείται είναι η όλη συζήτηση για την ηλεκτρονική ψηφοφορία ενόψει της εκλογής νέου αρχηγού της Κεντροαριστεράς, η οποία, αν τελικώς πραγματοποιείτο, θα ήταν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία κομμάτων-φαντασμάτων, χωρίς ιδεολογικό κορμό και πολιτική συνοχή.
Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν περιττή η επισήμανση, αλλά σήμερα μοιάζει επιβεβλημένο να ειπωθεί ότι άλλο ψηφοφόρος και άλλο μέλος κόμματος. Ο πρώτος απλώς επιλέγει, ο δεύτερος επιλέγει και στρατεύεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κόμματα είναι σήμερα βαριά πληγωμένα, αλλά τα κόμματα για… περαστικούς μπορεί να αποδειχτούν και επικίνδυνα, καθώς η ρευστοποίηση των κομμάτων μπορεί να οδηγήσει στη ρευστοποίηση της ίδιας της πολιτικής.
Πρόταγμα μιας ολόκληρης εποχής υπήρξε η ανάγκη να αντιμετωπίσει η κοινωνία τη μοιρολατρία και να σηκωθεί από τον καναπέ της αδιαφορίας. Στο κλίμα που διαμορφώνεται, η πολιτική δραστηριότητα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε δημόσιο θέαμα, όπου η μόνη μορφή αντιπροσωπευτικότητας και συμμετοχής θα είναι τα πολιτικά στοιχήματα και οι κομματικές λοταρίες.

Πηγή :  http://neaselida.news

Θυμάστε το χωριό Ανάβρα στην Μαγνησία; Θαύμα ήταν που μας τέλειωσε!

Ακουγόταν πολύ καλό για να είναι… ελληνικό, αλλά ήταν τόσο αληθινό που έλαβε διαστάσεις εμβληματικού παραδείγματος προόδου και προκοπής σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ακόμα και ο πλέον… καλοπροαίρετος αδυνατούσε να μην αναρωτηθεί τι γυρεύει αυτή η καθολικά εν σοφία καμωμένη κουκίδα του χάρτη στην ελληνική επικράτεια. ‘Ενα κομμάτι του παζλ αταίριαστο με όλα τα άλλα. Και ως τέτοιο μαγνήτιζε το ενδιαφέρον της διεθνούς ειδησεογραφίας, προβαλλόμενο από τα Μ.Μ.Ε. όλης της Ευρώπης (και όχι μόνο).

Για το «θαύμα» της Ανάβρας και τον εμπνευστή αυτού, τον επί 16 χρόνια κοινοτάρχη της Δημήτρη Τσουκαλά, έχουν πληκτρολογηθεί δεκάδες χιλιάδες λέξεις επί σειρά ετών.

Το ανακριβές είναι το… πληκτρολόγιο αρνήθηκε πεισματικά να ανταποκριθεί στη διαμόρφωση των νέων δεδομένων. Στα δημοσιεύματα περί Ανάβρας, την εποχή της κρίσης, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στο 2011.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Τσουκαλάς δεν χρησιμοποίησε τη φράση «ανακρίβεια», αλλά «παραπληροφόρηση», στη συνομιλία που είχαμε μαζί του.

«Δυστυχώς η κατάσταση δεν είναι πια αυτή που ήταν. Μετά τον Καλλικράτη και με το πέρασμα του χρόνου η εικόνα του χωριού επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Τα δημοσιεύματα επιμένουν να την εξιδανικεύουν, αλλά αυτό που έχει συμβεί προκαλεί θλίψη», λέει στο Menshouse ο «εγκέφαλος» του πιο οργανωμένου σχεδίου ποιοτικής αναβάθμισης, που εφαρμόστηκε ποτέ στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πριν, το μετά και το τώρα, πρέπει να κάνουμε ένα σύντομο φλας-μπακ σε μια ιστορία που λίγο, πολύ είναι γνωστή: ένα ορεινό, απομονωμένο χωριό, σε υψόμετρο 925 μέτρων, το οποίο μαράζωνε έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετατράπηκε σε πρότυπο ανάπτυξης και κοινόβιας ευημερίας. Πολύ απλό να το γράψεις, εξαιρετικά πολύπλοκο και επίπονο όμως για να το πετύχεις.

Όταν ο κ. Τσουκαλάς επέστρεψε στη γενέτειρα του το 1990, έχοντας συνταξιοδοτηθεί από τη ΔΕΗ, στο χωριό δεν υπήρχε καν άσφαλτος. Χτισμένο στις πλαγιές του όρους Όθρυος και απέχοντας 37 χιλιόμετρα από την κοντινότερη κωμόπολη, τον Αλμυρό (και 82 χλμ. από το Βόλο), ακόμα και η σύνδεση με τους γειτονικούς δήμους ήταν δύσβατη.

Το δίκτυο ύδρευσης ήταν κατεστραμμένο, οι 300 κάτοικοι και τα περίπου 20.000 ζώα, που κυκλοφορούσαν ελεύθερα ανάμεσα τους, έπιναν νερό από το ίδιο μέρος. Η λάσπη το χειμώνα και η σκόνη το καλοκαίρι γινόταν ανυπόφορες για τη ζωή των ντόπιων. Επιπλέον δεν υπήρχαν κτίρια και δημόσιοι χώροι, ούτε κάποια διαδικασία αποκομιδής σκουπιδιών.

Μερικά χρόνια αργότερα και χάρη στις άοκνες προσπάθειες του κ. Τσουκαλά και της συζύγου του, Μάχης Καραλή, αρχιτέκτονα και πρώην καθηγήτρια του ΕΜΠ, που λειτούργησε ως άμισθη τεχνική σύμβουλος, η Ανάβρα αναγνωριζόταν ως η τρίτη σε ανάπτυξη μεταξύ όλων των ΟΤΑ περιοχή στον ευρωπαϊκό νότο.

Σύμβολο αυτής το Αιολικό Πάρκο με τις 20 ανεμογεννήτριες. Ήταν μόνο το… κερασάκι στην τούρτα. Το χωριό μεταμορφώθηκε σε επιτομή ποιότητας ζωής και βιοτικού επιπέδου.

Με ασφαλτοστρωμένους και πέτρινους δρόμους, πλατείες με κρήνες, νηπιαγωγείο, δημοτικό σχολείο, ιατρείο, διώροφο κλειστό χώρο στάθμευσης για 60 οχήματα, δύο αίθουσες εκδηλώσεων για 100 και 300 άτομα, γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ, κλειστό γυμναστήριο εξοπλισμένο με σύγχρονα συστήματα άσκησης, τρία υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα, πρότυπο σφαγείο που θυμίζει χειρουργείο, λαογραφικό μουσείο και ένα περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο 240 στρεμμάτων!

Για να επιτευχθούν όλα αυτά χρειάστηκε να απορροφηθεί και το τελευταίο ευρώ από τα ευρωπαϊκά προγράμματα επιδότησης. Σε μια ακούραστη διαδικασία παρακολούθησης και εκμετάλλευσης αυτών, με τη βοήθεια μιας κοινοτικής υπαλλήλου που ανέλαβε όλη τη γραμματειακή υποστήριξη για τα έργα, η αυτοδιοίκηση της Ανάβρας εξαργύρωσε τους προσφερόμενους πόρους, παράγοντας νέους σε μόνιμη βάση.

Το Αιολικό Πάρκο καλύπτει ένα μέρος του λογαριασμού της ΔΕΗ για τους κατοίκους, ενώ έως τις 31/12 του 2010 απέφερε στην κοινότητα ετήσια έσοδα έως και 100.000 ευρώ (που πλέον εισπράττει ο δήμος Αλμυρού). Παράλληλα η ανάπτυξη της βιολογικής κτηνοτροφίας, με το πιστοποιημένο σφαγείο (HASP, ISO, κωδικός βιολογικής γραμμής) προσελκύει κοινοτικές επιδοτήσεις, βοηθώντας τους παραγωγούς να επεκτείνουν τις επαγγελματικές δραστηριότητες τους.

Τα τρία κτηνοτροφικά πάρκα που στεγάζουν περί τα 25.000 ζώα το χειμώνα (όταν η Ανάβρα αποκλείεται από τα χιόνια) καθιστούν την περιοχή πρώτη σε κτηνοτροφική παραγωγή στην Ελλάδα συγκριτικά με τον πληθυσμό της. Εστω και αν αυτός υπερδιπλασιάστηκε τη δεκαετία 2000-2010 λόγω της επιστροφής των καταγόμενων της από τα μεγάλα αστρικά κέντρα.

«Πολλά παιδιά σπουδάζουν στην Αθήνα και μετά επανέρχονται στην πατρίδα τους. Το «οικολογικό» χωριό αποτελεί ίσως την εξαίρεση του δημογραφικού κανόνα της χώρας, καθώς προσείλκυσε πληθυσμό στην επαρχία, που ο μέσος όρος του δεν ξεπερνάει τα 40 χρόνια», είχε πει η κυρία Καραλή.

Το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων είναι έως και σήμερα ένα από τα υψηλότερα στη χώρα, με ετήσια εισοδήματα που κυμαίνονται από 25.000 έως 100.000 ευρώ και ανεργία στο 0%. Όχι όμως (πια) και το επίπεδο ποιότητας ζωής.

Η Ελλάδα δεν εξαιρεί από τη μιζέρια της ούτε έναν τόπο που κατάφερε με τις δικές του δυνάμεις να υπερβεί κατά πολύ τον πήχη των δυνατοτήτων και της προοπτικής που θέτει η ίδια μέσω των διαχειριστών της εξουσίας.

Η απώλεια της οικονομικής και διοικητικής αυτονομίας της Ανάβρας, μέσω του προγράμματος Καλλικράτης, έβαλε απότομα φρένο στην οικολογική ανάπτυξη του χωριού. Η ένταξη στο δήμο Αλμυρού αφαίρεσε το δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα της, ολοκληρώνοντας παράλληλα αυτή την υποδειγματική πορεία.

«Είχαμε ενταχθεί στο πρόγραμμα δημιουργίας ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και εξασφαλίσει ένα κοινοτικό κονδύλι ύψους 11 εκατ. ευρώ. Οι μελέτες ήταν έτοιμες για ένα μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, που θα εκμεταλλευόταν τα νερά του ποταμού Ενιπέα και για ένα σύστημα τηλεθέρμανσης, που θα παρείχε, μέσω υπόγειων αγωγών, σε κάθε σπίτι θέρμανση και ζεστό νερό. Αν δεν υπήρχε ο Καλλικράτης η Ανάβρα θα ήταν σήμερα παγκόσμιο φαινόμενο. Ως ένας οικισμός που θα κάλυπτε εντελώς τις ενεργειακές του ανάγκες από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ρεύμα, νερό, θέρμανση, όλα δωρεάν για τους κατοίκους του», λέει ο κ. Τσουκαλάς.

 «Στο σχέδιο είχαμε συμπεριλάβει και άλλα έργα, φιλικά προς το περιβάλλον. Όπως ένα βιοκλιματικό πάρκο και ένα καινοτόμο σύστημα αποχέτευσης. Η Κοινότητα είχε παραδώσει 14 μελέτες στο νέο Καλλικρατικό Δήμο Αλμυρού. Για την ώρα όμως παραμένουν στο συρτάρι. Το 2013 το πρόγραμμα επανήλθε και ήταν «φωτογραφικό» για την Ανάβρα. Το χωριό πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να εκταμιευτούν από 11 έως 20 εκατ. ευρώ και να δρομολογηθούν αυτά τα έργα. Ο Δήμος όμως ξέχασε να καταθέσει το φάκελο…

Ο Καλλικράτης είναι καταστροφικός για την ορεινή ύπαιθρο. Έχει τη λογική της σαλαμοποίησης, χωρίς κανένα κριτήριο. Δεν εξαιρεί περιοχές, έστω και αν βάσει ιδιαίτερων χαρακτηριστικών θα έπρεπε να εξαιρεθούν».

Τον ρωτήσαμε για ποιον λόγο δεν έθεσε υποψηφιότητα για το Δήμο Αλμυρού στις περιφερειακές εκλογές του 2010, μολονότι ήταν τότε πασιφανές ότι δεν θα είχε αντίπαλο. «Το ήξερα ότι κατά πάσα πιθανότητα θα εκλεγόμουν. Είναι καλύτερα όμως να σε ρωτάνε «γιατί έφυγες» και όχι «πότε θα φύγεις». Αν ήταν μόνο για την Ανάβρα θα συνέχιζα, δεν μπορούσα όμως για βιολογικούς λόγους να αναλάβω τη διοίκηση τόσων περιοχών. Επί 16 χρόνια εγώ και η γυναίκα μου δεν είχαμε προσωπική ζωή. Δουλεύαμε μέρα-νύχτα ως εθελοντές, βάζοντας και από την τσέπη μας σε κάποιες περιπτώσεις».

Ζητώντας του να υποδείξει το μυστικό της επιτυχίας αναφέρεται σε ένα «γήινο» κατόρθωμα, το οποίο όμως προϋποθέτει το αγνό κίνητρο του πολιτευόμενου.

«Ό,τι κάναμε το κάναμε με οράμα, μεράκι, πίστη και σχέδιο για τον τόπο μας και το συλλογικό συμφέρον. Τι νομίζετε, ότι ήμασταν πιο ευφυείς από τους άλλους; Μέσης ευφυίας είμαστε, αλλά πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά και είχαμε αγάπη για αυτό που κάναμε. Θέλαμε να αλλάξουμε τη μοίρα του χωριού, γνωρίζοντας ότι αν δεν το κάναμε θα ζούσαν σε αυτό σήμερα μόνο υπερήλικες. Όταν θέλεις να κάνεις κάτι βρίσκεις και τον τρόπο και τα μέσα, δεν υπάρχει τίποτε ακατόρθωτο. Όταν είχε έρθει ο ανταποκριτής του BBC στο χωριό για συνέντευξη του είπα το εξής: ”Αυτή η χώρα είναι πρώτη σε ηλιοφάνεια στην Ευρώπη, δεύτερη στον κόσμο σε θαλασσογραμμή, διαθέτει 20.000 επισκέψιμους αρχαιολογικούς χώρους, 8.000 μοναδικά φυτά και τεράστιες δυνατότητες σε ναυτιλία και τουρισμό. Αυτή η χώρα έπρεπε να δανείζει τις άλλες και όχι να δανείζεται”.

Η χώρα είναι τυχερή που έχει αυτά τα καλά, αλλά άτυχη που διαθέτει εδώ και χρόνια αυτό το πολιτικό προσωπικό. Όχι ότι δεν έχουν μερίδιο ευθύνης και οι πολίτες, τα κόμματα όμως μας έχουν κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά».

Εν τέλει τι είναι αυτό που συμβολίζει σήμερα η Ανάβρα; «Η απογοήτευση όσων επισκέπτονται το χωριό μας είναι μεγάλη», λέει, εκπλήσσοντας ο κ. Τσουκαλάς. «Η εικόνα που παρουσιάζεται στα Μ.Μ.Ε. δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα. Είναι εικόνα εγκατάλειψης, εντελώς διαφορετική με αυτήν έως εφτά χρόνια πριν. Δεν υπάρχει καθαριότητα, δεν υπάρχει φροντίδα. Το πάρκο είναι εγκαταλελειμμένο, το γυμναστήριο μαραζώνει και το parking υπολειτουργεί. Το λαογραφικό μουσείο είναι κλειστό, ο επισκέπτης θα πρέπει να πάρει τηλέφωνο και να περιμένει για να του ανοίξουμε. Προφανώς έφταιξε και η κρίση, αλλά φυσικά δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα αν το χωριό παρέμενε αυτοδιοικούμενο».

Ακόμα και σήμερα, ο κ. Τσουκαλάς, ο οποίος σε μια «κανονική» χώρα θα ήταν πιθανότατα ο υπουργός περιβάλλοντός της, δέχεται διαρκώς αιτήσεις για διαλέξεις και παρουσιάσεις του αναπτυξιακού μοντέλου της Ανάβρας. «Επί σειρά ετών δείχναμε τι είχαμε κάνει για να παραδειγματίσουμε. Βραβευτήκαμε απ’ όλες τις κυβερνήσεις και πλείστες περιβαντολλογικές οργανώσεις. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να λειτουργήσει ως μοντέλο η Ανάβρα για όλη τη χώρα. Όλοι οι κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί της Ευρώπης είχαν ενδιαφερθεί, ακόμη και κορεατικό κανάλι είχε έρθει για να μας μιλήσει!

Τώρα όμως έχουμε αραιώσει τις διαλέξεις. Πέρασαν άλλωστε χρόνια και δεν το δικαιολογεί η σημερινή κατάσταση. Κάνουμε εξαίρεση για τα 20, 30, 40 σχολεία που μας επισκέπτονται κάθε χρόνο. Βάζουμε τα παιδιά στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και τους παρουσιάζουμε στον προτζέκτορα το μοντέλο ανάπτυξης».

Σήμερα ο Δημήτρης Τσουκαλάς ζει, μαζί με τη σύζυγό του, στην Ανάβρα και ασχολείται με τη βιολογική γεωργία. Είναι πρόεδρος της εθελοντικής οργάνωσης «Αναβρά-ζω» (www.anavra-zo.gr/el/), που ως σκοπούς της έχει θέσει την προστασία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της ευρύτερης περιοχής, την ανάπτυξη και καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης και τη διαφύλαξη και ανάπτυξη της πολιτιστικής και πολιτισμικής κληρονομιάς της περιοχής.

«Προσπαθούμε να βελτιώσουμε κάποια πράγματα, όπως την καθαριότητα, δεν μπορούμε όμως φυσικά να υποκαταστήσουμε τις αρχές», λέει. Τουλάχιστον όμως είναι, χρόνια τώρα, στην ευχάριστη θέση να καμαρώνει για την ευημερία των συγχωριανών του. «Το απολαμβάνω. Τα ζώα βόσκουν 9 μήνες ελεύθερα, στα 1500 μέτρα, εντεταγμένα σε βιολογικά προγράμματα. Οι συγχωριανοί μου αποδείχτηκαν πολύ καλοί επιχειρηματίες και το κρέας της περιοχής είναι φημισμένο. Είμαι αισιόδοξος για την Ανάβρα. Αρκεί ο Δήμος να ρίξει μια ματιά και προς τα εδώ. Περνάμε μια μεγάλη κρίση, ένα μεταβατικό στάδιο. Η περιοχή όμως έχει μέλλον. Και αυτό γιατί έχει εμπεδωθεί σε απολύτως επαγγελματικά πρότυπα η οργανωμένη κτηνοτροφία,

Δίκην επιμύθιου ρωτήσαμε τον κύριο Τσουκαλά αν πιστεύει ότι αυτός ο τόπος θα μπορούσε να δει ποτέ άσπρη μέρα, δεδομένου ότι δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτε από το παράδειγμα της «δικής» του Ανάβρας.

«Εξακολουθώ να καταγγέλλω τη διαφθορά, τους λαδιάρηδες συναδέλφους, τη γραφειοκρατία και όλες τις παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ. Αν οι πολιτικοί αρχηγοί δεν μονoιάσουν και δεν καθίσουν σε ένα τραπέζι να τα βρουν, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Ακόμα και τώρα, με αυτό το υπέρογκο χρέος που έχει η χώρα, υπάρχουν λύσεις. Όλα τα προβλήματα έχουν λύσεις. Και οι ξένοι θα ήταν διαφορετικοί απέναντί μας αν έβλεπαν ότι υπάρχει σύμπνοια. Αλλά εδώ μας νοιάζει μόνο η κουτάλα. Θυμόμαστε τι είπε ο Παπανδρέου για κερδίσει τις εκλογές το 2009 και αργότερα τι έκανε ο Τσίπρας για να ρίξει τον Σαμαρά. Δεν υπάρχει διάθεση συνεννόησης, το προσωπικό συμφέρον παραμένει υπεράνω όλων. Θα σας θυμίσω και μια πρόσφατη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που νομίζω ότι είναι απολύτως ενδεικτική: “Ο πατέρας μου ζει και αναπνέει για να με δει πρωθυπουργό…”»

Πηγή : www.kefaloniapress.gr

ΔΑΣΟΣ ΕΛΑΦΙΟΥ: ΤΟ «ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΕΙΔΩΛΟ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ*

Ελάχιστα χρόνια απομένουν από την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του μεγάλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Η Ελλάδα, παρά την αντικειμενική πρόοδο στις υποδομές και τους θεσμούς της, συνεχίζει να πορεύεται έως σήμερα με σοβαρές στρεβλώσεις. Και αυτές δεν αφορούν μόνο την οικονομική της βύθιση εν μέσω του επταετούς μνημονιακού «οδοστρωτήρα», την φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού της και την επανάληψη του φαινομένου της μετανάστευσης της πλέον μορφωμένης νέας γενιάς, που διέθετε ποτέ, αλλά και πολλά άλλα διαχρονικά χρονίζοντα ζητήματα, που μπορούσε και όφειλε να τα λύσει, επ’ ωφελεία του Δημοσίου συμφέροντος. δάσος ελαφιού

Ένα εξ αυτών των «κακοφορμισμένων» θεμάτων, που φιγουράρει στην λίστα των παραλείψεων της Ελληνικής Διοίκησης, είναι τα λεγόμενα «διακατεχόμενα δάση», επί των οποίων υφίστανται διεκδικήσεις ιδιωτών, που έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς, που είχαν στην κατοχή τους τα «τσιφλίκια», που ευδοκίμησαν πρωτίστως στον Θεσσαλικό Κάμπο, μετά την απελευθέρωσή του από τον Τουρκικό ζυγό το 1881, εξαιτίας της διαχρονικής αβελτηρίας των πολιτικών εξουσιών, αλλά και των αρμοδίων οργάνων.

Χαρακτηριστική περίπτωση ενός τέτοιου διακατεχόμενου δάσους, αποτελεί το δασικό οικοσύστημα «Ελαφίου Καλαμπάκας», συνολικής εκτάσεως 17.950 στρεμμάτων, με πολύχρωμη πανίδα (ζώα, ερπετά, πτηνά) και υπέροχο διφυή δασικό πλούτο από δρυ και ελάτη, που απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση και προστασία.

Το ιδιαίτερο, όμως, με το δάσος «Ελαφίου» δεν είναι μόνο το φυσικό κάλλος του, αλλά ότι έχει μετατραπεί σε σύμβολο κοινωνικής αντίστασης για την προστασία του φυσικού πλούτου της Ελλάδος, λόγω του σθεναρού αγώνα των κατοίκων του χωριού Ελαφίου εδώ και πολλές δεκαετίες, προκειμένου να αποτραπεί η διεκδίκηση και η κερδοσκοπικού τύπου υλοτόμηση και καταστροφή του από ιδιωτικά συμφέροντα.

Προκαλεί, δε, θλίψη και αμηχανία η έλλειψη ισχυρής πολιτικής βούλησης των αρμοδίων για την ριζική λύση του χρονίζοντος αυτού προβλήματος, που διατυπώθηκε επίσημα το 1981 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς, όμως, μέχρι σήμερα να υλοποιηθεί. Λύση, που βασιζόταν στις αρχές του δημοσίου συμφέροντος και στην προστασία των παραδασόβιων κατοίκων, μέσα από την δημιουργία αγροτοβιομηχανικών συνεταιρισμών, που, αφενός, θα προστάτευαν τους φυσικούς περιβαλλοντικούς πόρους της Χώρας και, αφετέρου, θα αποτελούσαν ένα ισχυρό αναπτυξιακό «εργαλείο» της υπαίθρου και της εθνικής οικονομίας.

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΕΗΔΕΣ

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον ηρωικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του Ελληνικού Λαού του 1821, αυτοί που επωφελήθηκαν από το «ξεπούλημα» των εθνικών γαιών, που ήταν δημόσια περιουσία, ήταν αυτοί, που συνεργάζονταν πριν με την Τουρκική εξουσία (κοτζαμπάσηδες και λοιποί). Στη συνέχεια, ενόψει της απελευθέρωσης και άλλων περιοχών, όπως η Θεσσαλία το 1881, οι Τούρκοι διοικητές των περιοχών αυτών (πασάδες, μπέηδες κ.λπ.) φρόντισαν για ίδιο όφελος να πουλήσουν τις περιοχές, που κατείχαν, στους «παραμονεύοντες» Έλληνες «τσιφλικάδες», που απέκτησαν τεράστιες δημόσιες εκτάσεις, χωρίς, όμως, να κατέχουν νόμιμους τίτλους. Και αυτό, γιατί σε όλες τις κατεχόμενες εκτάσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτή διατηρούσε για λογαριασμό της την αποκλειστική κυριότητα και παραχωρούσε μόνο την χρήση αυτών (ιδιότυπο δικαίωμα χρήσης και κατοχής), οι οποίοι ουδέποτε απέκτησαν κυριότητα επί της Ελληνικής γης, για να μπορούν και να την μεταβιβάσουν σε ιδιώτες. Για τον δημόσιο χαρακτήρα των διακατεχομένων δασών έχει, άλλωστε, αποφανθεί με σειρά Γνωμοδοτήσεων το Νομικό Συμβούλιο του κράτους (ΝΣΚ) και, έτσι, δεν υπάρχουν περιθώρια ή ψευτοδιλήμματα για το θέμα αυτό, όσον αφορά το δικαίωμα κυριότητας του Δημοσίου.

Ο κόμπος για την υπόθεση αυτή έχει φτάσει στο χτένι. Οφείλει η σημερινή πολιτική ηγεσία να αποβάλλει τον προσφιλή ρόλο του «Ποντίου Πιλάτου», που υπήρξε χαρακτηριστικός, διαχρονικά, για τις πολιτικές ηγεσίες αυτής της Χώρας και να λύσει οριστικά το ζήτημα αυτό, αφαιρώντας, έτσι, το «σκοτεινό χρώμα» στο «είδωλο» του Ελληνικού Κράτους.

 *Ο κ.Γ.Παπασίμος είναι Δικηγόρος Παρ' Αρείω Πάγω

Πηγή άρθρου: http://new-deal.gr

Στο Hall of Fame ο Γκάλης

Ο Νίκος Γκάλης είναι και επίσημα μέλος του Hall of Fame, με τον λόγο του την ώρα που ανέβηκε στο βήμα να καθηλώνει. Διαβάστε αναλυτικά τα όσα δήλωσε ο "Νικ" σε ένα βράδυ που θα περάσει στην ιστορία.

Ιστορικό ήταν το βράδυ της Παρασκευής (8/9) για τον Νίκο Γκάλη, αλλά και για την Ελλάδα ολόκληρη. Ο πρωτεργάτης της επιτυχίας του 1987, ο άνθρωπος που έφερε ουσιαστικά το μπάσκετ στη χώρα μας, ο "Νικ" των Ελλήνων, έγινε και επίσημα μέλος του Hall of Fame του ΝΒΑ σε μια λαμπερή τελετή που έλαβε χώρα στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame.
Ο Γκάλης ανέβηκε στο βήμα και πραγματοποίησε ένα ακόμη όνειρό του, μπαίνοντας στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ. Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι της βραδιάς δεν ήταν άλλο από το λόγο που έβγαλε κάνοντας την αίθουσα να πλημμυρίσει από θαυμασμό και συγκίνηση.

Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
"Θα ήθελα να πω ότι αποτελεί μεγάλη μου τιμή να γίνομαι μέλος του Hall of Fame. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα κι εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες με τον Μπομπ. Ευχαριστώ τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, είναι σαν αδέρφια για μένα. Παλιοί συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ. Τότε, στο Σίτον Χολ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα εδώ.
Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ. Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που ζω σήμερα. Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά και άλλο πιο σημαντικό που θα σας αποκαλύψω σήμερα. Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε ένας κύριος. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Με φώναξε "Νίκο, Νίκο", έτσι με φωνάζουν. Μου είπε "θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, του έκανες το μεγαλύτερο δώρο". Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος του ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά το ξεπέρασε, βρήκε το νόημα της ζωής κι έγινε αθλητής μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, τον σύλλογό μου τον Άρη Θεσσαλονίκης που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καριέρα μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου Στέλλα".

Πηγή : www.contra.gr
 

Αντίθετο με την εργασιακή απορύθμιση του Μακρόν το 58% των Γάλλων

 

Σχεδόν έξι στους δέκα Γαλλους είναι αντίθετοι με την μεταρρύθμιση του εργατικού κώδικα, που προωθεί ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Σύμφωνα με την έρευνα του ινστιτούτου Harris Interactive που διεξήχθη για τον ραδιοφωνικό σταθμό RMC και την ειδησεογραφική ιστοσελίδα Atlantico,  το 58% των Γάλλων είναι αντίθετο στη μεταρρύθμιση των εργασιακών που περιλαμβάνεται σε διατάγματα, έναντι 42% που την υποστηρίζουν.
Οι ψηφοφόροι του Εμμανουέλ Μακρόν, ωστόσο, στηρίζουν ευρέως τη μεταρρύθμιση (82% έναντι 18%).
Η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων (71%) εκτιμά επίσης ότι η μεταρρύθμιση θα «μειώσει τη δύναμη των συνδικάτων στις επιχειρήσεις». Για το 54% (έναντι 46%) η μεταρρύθμιση θα επιδεινώσει τις συνθήκες εργασίας των μισθωτών.
Το 43% (έναντι 57%) πιστεύει παράλληλα ότι η μεταρρύθμιση θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ενώ το 36% (έναντι 64%) ότι θα ενισχύσει την ανάπτυξη και το 31% ότι θα συντείνει στη μείωση της ανεργίας.
Η δημοσκόπηση διεξήχθη ηλεκτρονικά χθες, 31 Αυγούστου, σε δείγμα 1.004 ερωτηθέντων.
Τι προβλέπουν τα μέτρα
Τα διατάγματα που παρουσίασε η κυβέρνηση δίνουν στις εταιρείες περισσότερη ισχύ ώστε να προσαρμόζουν το ωράριο εργασίας και τους μισθούς στις συνθήκες της αγοράς βάσει συμφωνιών ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους που επικυρώνονται με απλή πλειοψηφία.
Η αποζημίωση για απόλυση που κρίνεται άδικη από το εργατοδικείο θα ορίζεται σε μισθούς τριών μηνών για απασχόληση δύο ετών στην εταιρεία και το ποσό θα αυξάνεται σταδιακά ανάλογα με τον χρόνο που εργάζεται ο εργαζόμενος στην εταιρεία.
Σε μια παραχώρηση προς τα συνδικάτα, η κανονική αποζημίωση απόλυσης αυξάνεται, από 20% του μισθού για κάθε χρόνο στην εταιρεία, σε 25%.
Η μεταρρύθμιση θα δώσει μεγαλύτερη ευελιξία ιδιαίτερα στις μικρές εταιρείες, καθώς επιτρέπει σε εταιρείες με λιγότερους από 50 εργαζομένους να διεξάγονται άμεσες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργοδότες και αντιπρόσωπο του προσωπικού, ο οποίος δεν θα είναι απαραίτητο να είναι μέλος συνδικάτου
Η κυβέρνηση, η οποία είχε ήδη τη στήριξη του κοινοβουλίου για τη μεταρρύθμιση, διεξήγε επί εβδομάδες διαβουλεύσεις με τα συνδικάτα.
Αντιδράσεις συνδικάτων
«Όλοι οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν», δήλωσε ο Φιλίπ Μαρτινέ, επικεφαλής του αριστερού συνδικάτου CGT, αφού η κυβέρνηση παρουσίασε τα διατάγματα στα συνδικάτα και τους εργοδότες.
«Αυτό που μας παρουσίαζαν σαν μια επανάσταση, είναι η συνέχεια αυτού που γινόταν προηγουμένως», πρόσθεσε ο Μαρτινέ.
Ο ίδιος δήλωσε ότι το συνδικάτο του θα προχωρήσει στα σχέδιά του να οργανώσει διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 12 Σεπτεμβρίου.
Το μεγαλύτερο γαλλικό συνδικάτο, η σοσιαλδημοκρατική CFDT, ανακοίνωσε ότι είναι απογοητευμένη απ’ αυτή τη «χαμένη ευκαιρία» για τη βελτίωση των εργασιακών σχέσεων, ωστόσο δήλωσε ότι δεν θα καλέσει σε απεργία εναντίον των μεταρρυθμίσεων.
«Η μεταρρύθμιση δεν βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων», δήλωσε απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους ο επικεφαλής της CFDT Λοράν Μπερζέ, αλλά πρόσθεσε: «Το να βγούμε στους δρόμους δεν είναι ο μόνος τρόπος δράσης για τα συνδικάτα».

Πηγή : www.presspublica.gr

Ποιος θα πληρώσει τα χρέη του ΠΑΣΟΚ;

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, δεν διαλύεται και δεν αυτοκαταργείται όπως διαβεβαίωσε και η Φώφη Γεννηματά. Εδώ όμως παραμένουν και τα χρέη του, πάλαι ποτέ, κραταιού κινήματος και εγείρουν πρόσθετα ερωτήματα για το μέλλον του εγχειρήματος του νέου ενιαίου φορέα κέντρου και κεντροαριστεράς.
Το ζήτημα των χρεών του ΠΑΣΟΚ είναι μεν πρακτικό και οικονομικό, γίνεται όμως αυτομάτως και βαθιά πολιτικό στην παρούσα συγκυρία αναδιάταξης του χώρου της κεντροαριστεράς και συμμετοχής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στον νέο ενιαίο φορέα.
Η άλλως, το ερώτημα που παραμένει ανοιχτό και αναπάντητο είναι το τί θα γίνουν και πως, και από ποιούς θα αποπληρωθούν τα δυσεθώρητα χρέη του ΠΑΣΟΚ από τη στιγμή που θα ενταχθεί στον νέο φορέα.
Η προφανής απάντηση είναι πως, από τη στιγμή που δεν επιλέγεται η αυτοδιάλυση των κομμάτων που θα μετάσχουν στον νέο σχηματισμό, τα χρέη θα εξακολουθούν να βαρύνουν μόνον το ΠΑΣΟΚ. Το θέμα όμως είναι αρκούντως πιο σύνθετο, καθώς το ΠΑΣΟΚ είναι – με κοινοβουλευτικούς όρους τουλάχιστον – το μεγαλύτερο και ισχυρότερο από τα κόμματα που θα μετάσχουν στον νέο φορέα και, πέραν των άλλων, θα φέρει και το κύριο βάρος σε ό,τι αφορά την χρηματοδότηση και την ομαλή λειτουργία του νέου πολιτικού σχήματος.
Η εμπειρία από το παράδειγμα της ΔΗΣΥ δεν βοηθά ιδιαίτερα, καθώς κάλυψε μεν αλλά δεν επέλυσε το πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν επισήμως στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, έχει σήμερα συνολικά χρέη που ανέρχονται στα 189.695.073 ευρώ – χρέη, τα οποία καθιστούν δυσχερή ακόμη και την στοιχειώδη λειτουργία του κόμματος.
Προκειμένου να ξεπεραστεί το οικονομικό αδιέξοδο η πρακτική που υιοθετήθηκε το τελευταίο διάστημα ήταν η χρήση του καθαρού ΑΦΜ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προκειμένου να εξυπηρετούνται οι τρέχουσες ανάγκες.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι τα έσοδα του ΠΑΣΟΚ – έσοδα από δωρεές,  από οικονομικές καμπάνιες, καταβολή μέρους της αποζημίωσης βουλευτών και ευρωβουλευτών – περνούν στο ταμείο της ΔΗΣΥ και έτσι δεν δεσμεύονται για την εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών. Ταυτόχρονα, το κόμμα καταβάλει προσπάθεια για την ένταξη των κόκκινων δανείων του στις ρυθμίσεις του εξωδικαστικού συμβιβασμού, παραμένει ωστόσο άγνωστο ακόμη εάν κάτι τετοιο είναι εφικτό.
Αγνωστο παραμένει επίσης και το που κατευθυνθηκε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που σήμερα αποτελούν την “μαύρη τρύπα” των ταμείων του ΠΑΣΟΚ, καθώς ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκε πλήρως το περίφημο πόρισμα των ορκωτών λογιστών για τα οικονομικά του κόμματος.
Με βάση τις πληροφορίες που έχουν κατά καιρούς δημοσιοποιηθεί για τον έλεγχο που έκαναν οι εταιρίες   Grand Thorton, Ernst and Young, KPMG, Deloitte Touche και PWC Greece στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ τα χρέη του κόμματος εκτοξεύθηκαν κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου.
Τα σχετικά δημοσιεύματα αναφέρουν ότι μόνον για τα ταξίδια του προέδρου του κόμματος στο διάστημα έως το 2011 δαπανήθηκαν 53 εκατομμύρια ευρώ, ενώ 2,2 εκατομμύρια δόθηκαν για τις ανάγκες του γραφείου του προέδρου.
Σ’ εκείνη την οκταετία, το ΠΑΣΟΚ φέρεται να πλήρωνε επίσης ενοίκιο  67.000 ευρώ το μήνα για το κτίριο της Ιπποκράτους και 5.000 ευρώ το μήνα για τα γραφεία στη Χαριλάου Τρικούπη.
Για πολλές δε από τις δαπάνες του ίδιου διαστήματος δεν υπάρχουν παραστατικά, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο περίπλοκο τον λαβύρινθο του κομματικού χρέους. Το οποίο παραμένει άγνωστο πώς θα αντιμετωπιστεί από τους κομματικούς εταίρους στον νέο, ενιαίο πολιτικό φορέα και ποιοι θα κληθούν εν τέλει να πληρώσουν.

Πηγή : www.ipyxida.gr